Lena Dunham ma na swoim koncie już tyle – jak na swój wiek – zawodowych sukcesów, że niejedna starsza osoba mogłaby jej pozazdrościć. Sukcesy te równoważą się z kontrowersjami jakie ta aktorka, reżyserka, producentka, a także pisarka wzbudza wśród społeczeństwa. W dużej mierze ma to związek z jej wyglądem, który często jest krytykowany dość ostrymi słowami. O ile na wszelkich galach i imprezach hollywoodzkich krytyka dotyka jej strojów oraz tego, jak niefortunnie zostały dobrane do figury, o tyle występy w popularnym serialu HBO „Dziewczyny”, kierują słowa krytyki głównie w stronę jej ciała. Nie da się ukryć, że na tle wszystkich gwiazd, piękności, aktorek i celebrytek dbających o figurę, włosy, paznokcie i strój, Lena Dunham nie wypada zbyt… pięknie. Wielu z tych, którzy oglądali „Dziewczyny”, zaniechało śledzenia losów bohaterek ze względu na odstręczającą – według nich – nagość głównej bohaterki. Mówią o niej: wstrętna, tłusta, brzydka. Ale ona nie chce się tym przejmować.

Wydana w Polsce przez Wydawnictwo Czarne książka Dunham „Nie taka dziewczyna. Młoda kobieta o tym, czego „nauczyło” ją życie” opowiada, dość chaotycznie choć ciekawie, o najprzeróżniejszych sytuacjach w życiu młodej aktorki. Momentami bezpardonowo, momentami wręcz obscenicznie snuje opowieść o zmaganiach ze swoim ciałem, które nigdy nie chciało słuchać żadnych diet, o swoim pierwszym razie, o przelotnych romansach, o pracy nad serialem, który przyniósł jej popularność, a także o bardzo wczesnych wspomnieniach z dzieciństwa. Niekiedy są to historie ciekawe, niekiedy mamy ochotę pominąć kilka stron – na przykład wtedy, kiedy Lena Dunham przytacza nam dzień po dniu, śniadanie po śniadaniu i obiad po obiedzie swój jadłospis, który obowiązywał ją podczas odchudzania.

„Nie taka dziewczyna” na pewno będzie ciekawą lekturą dla fanów serialu, do których zaliczam się również ja. To właśnie produkcja HBO skłoniła mnie do sięgnięcia po zbiór luźnych tekstów pomysłodawczyni „Dziewczyn”. Imponuje mi dystans Dunham do samej siebie i jej poczucie humoru; zastanawiało mnie, ile wspólnego mają ze sobą serialowa Hannah i Lena. „Nie taka dziewczyna” zarówno daje odpowiedź na to pytanie, jak i zręcznie jej unika. Są momenty, kiedy można odnieść wrażenie, że aktorka nie gra, a o prostu jest sobą w każdej kolejnej scenie o losach czterech młodych kobiet. Jednak kiedy nadchodzi czas, gdy książka powinna udzielić jednoznacznych odpowiedzi i potwierdzeń co do tych przypuszczeń – uparcie milczy bądź zmienia temat.

Z jednej strony podziwiam Dunham za jej szczerość i odwagę w opowiadaniu o najbardziej intymnych dla człowieka rzeczach, z drugiej strony jednak nie mogłam pozbyć się myśli, że o niektórych fragmentach z życia po prostu nie musiała wspominać, tym bardziej jeśli weźmiemy pod uwagę, że na pewno dumni ze swojej córki rodzice czy dziadkowie z chęcią sięgną po pierwszą książkę swojej pociechy. Można spierać się o to, gdzie kończy się szczerość a zaczyna literacki ekshibicjonizm, jednak dla każdego ta granica będzie przebiegała w innym miejscu.

Propozycja Wydawnictwa Czarne jest z pewnością ciekawa, a jej lektura nie zajmie nam wiele czasu. Jeśli jednak serial „Dziewczyny” omijacie szerokim łukiem, a sama Lena Dunham jest Wam obojętna lub niemile widziana w Waszym światopoglądzie – stracicie czas, sięgając po „Nie taką dziewczynę”. W innym przypadku natomiast warto poświęcić te parę chwil na lekturę, bo cokolwiek by nie powiedzieć o autorce, nie można zaprzeczyć, że ma lekkie pióro, a i sytuacje, które opisuje, potrafią rozbawić.

Sylwia Sekret