Ciekawa powieść o działaniu diabła (a właściwie diablicy) w czasie, pełna zaskakujących pomysłów fabularnych. Niebanalna. I do tego te opisy Bretanii...

Ciekawa powieść o działaniu diabła (a właściwie diablicy) w czasie, pełna zaskakujących pomysłów fabularnych. Niebanalna. I do tego te opisy Bretanii...

Powieść o charakterze marynistycznym z morskim klimatem i licznymi krajobrazami. Piękno urokliwych i dzikich widoków przedstawione z detalami, skłania bohatera do wyrażenia opinii, że:
- " Człowiek jest niewolnikiem pejzażu".
Narrator książki, jako podróżnik i dojrzały pisarz jest tożsamy z samym Autorem. Na delikatne zaproszenie przyjaciela z dawnych lat wyrusza z Prowansji do wybrzeży Bretanii. Z młodą przyjaciółką.
Pisarzowi zarzucano, że w jego książkach nie ma kobiet. W tej są, nie tylko jedna. Z jedną z nich protagonista przeżywa romantyczną miłość.
Obok piękna miejsc z geografii Francji czytelnik natrafia na obrazki turpistyczne, które budzą odrazę. Natłok opisów z historii morskich przodków powiązanych z niewolnictwem, monotonia akcji sprawiła, że trzykrotnie odkładałam powieść, aby po przerwie znowu do niej powrócić i wreszcie zakończyć lekturę. Publikacja zawiera refleksje nad różnymi aspektami z życia Francuzów, ich zwyczajów i tzw. bon moty. Tajemniczość, uduchowienie, zachwyt liturgią Mszy benedyktyńskiej, a jednak język w niektórych akapitach bywa cyniczny, sarkastyczny, co mnie raziło.
Reasumując, powieść jest niezbyt udana, ale ma swoją wartość poznawczą, urok piękna i dlatego nie można obok niej przejść obojętnie.

Powieść o charakterze marynistycznym z morskim klimatem i licznymi krajobrazami. Piękno urokliwych i dzikich widoków przedstawione z detalami, skłania bohatera do wyrażenia opinii, że:
- " Człowiek jest niewolnikiem pejzażu".
Narrator książki, jako podróżnik i dojrzały pisarz jest tożsamy z samym Autorem. Na delikatne zaproszenie przyjaciela z dawnych lat wyrusza z...

Dobra książka, ale jak na Raspaila - słabo. A przynajmniej, mogłoby być lepiej. Na pewno nieoczywista, inna od innych jego książek (tych wydanych po polsku). Romans metafizyczny, jak zwykle świetnie ukazana dawna Francja, czy krajobrazy, dobrze zbudowany nastrój.
Przeczytać można, ale nie zalecam, jeśli ktoś nie miał wcześniej styczności z pisarstwem Raspaila - bo wyrobi się o nim fałszywe zdanie.
https://naksiazkowymszlaku.blogspot.com/2020/01/jean-raspail-oczy-ireny.html

Dobra książka, ale jak na Raspaila - słabo. A przynajmniej, mogłoby być lepiej. Na pewno nieoczywista, inna od innych jego książek (tych wydanych po polsku). Romans metafizyczny, jak zwykle świetnie ukazana dawna Francja, czy krajobrazy, dobrze zbudowany nastrój.
Przeczytać można, ale nie zalecam, jeśli ktoś nie miał wcześniej styczności z pisarstwem Raspaila - bo wyrobi...

Po przeczytaniu opisu byłam bardzo zaintrygowana tą książką, której tytuł brzmi ”Oczy Ireny” autorstwa Jean Raspail, który przyzwyczaił mnie do zupełnie innej tematyki w swoich powieściach. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to kobiety. W jego książkach ciężko znaleźć bohaterkę, która ma jakikolwiek wpływ na fabułę. Tutaj są aż dwie, w tym jedna tytułowa. Nie jest to romans, a raczej zagadkowa powieść z elementami romansu.

Oczy Ireny Jeana Raspaila to wspaniała opowieść, którą można by nazwać "romansem metafizycznym". Rozgrywa się ona w przepięknych bretońskich plenerach, pełnych wrzosowisk, ostrych klifów, cichych zatok i zahukanego morza. Swój tajemniczy urok powieść ta zawdzięcza dwóm kobietom: Irenie, zielonookiej blondynce, oraz Aldzie, brunetce o pięknym spojrzeniu błękitnych oczu. Uosabiają one dwa przeciwne żywioły, jak woda i ogień, dzień i noc, Bóg i Diabeł...

Główny bohater, Fryderyk Pons, jest pisarzem i wykładowcą, około pięćdziesięcioletnim. Ma przyjaciela, który przez kilkadziesiąt lat był zakonnikiem. Był, ponieważ wystąpił z zakonu i zamieszkał w latarni morskiej. Pons postanawia ruszyć za przyjacielem i wyjaśnić powody jego decyzji. Towarzyszy mu nowo poznana dziewczyna, Alda. Fabuła wydaje się banalna - wspólna podróż, miłość i rozwiązanie zagadki. Nie tym razem. Jak na Raspaila przystało, fabuła ma szersze znaczenie. Fryderyk i Alda przejeżdżając przez małe wioski i duże miasta natykają się różne ciekawe wydarzenia, między innymi demonstrację rolniczą. Ich wyprawę można nazwać portretem Francji dla Europejczyków. Mam jednak wrażenie, że opisy miejsc i zachowań Francuzów są trochę przerysowane i infantylne, a państwo trójkolorowych nigdy tak nie wyglądało. Raspail porusza kwestie duchowości, religijności, pokus człowieka ale też istnienia diabła. Nie udziela jednoznacznej odpowiedzi, a nakłania do refleksji. Bohaterowie są interesujący i wyraziści. Właściwie ciężko w tej książce szukać drugoplanowych postaci. Wszystkie mają znaczenie w akcji. Tytułowa Irena, to postać bardzo tajemnicza i tak naprawdę ciężko napisać o niej cokolwiek bez spojlerów. Podoba mi się też sposób przedstawienia relacji Fryderyka i Aldy. Mam na myśli brak scen erotycznych. Między bohaterami jest ponad 20 lat różnicy i mogłoby to być niesmaczne.

Książka napisana jest prostym językiem, czyta się ją szybko. Jest ona bardzo refleksyjna, filozoficzna, skierowana dla ludzi, którzy lubią dumać. Dla mnie intrygująca ale zbyt mało się w niej dzieje. Zdecydowanie wolę inne propozycje Raspaila.

Po przeczytaniu opisu byłam bardzo zaintrygowana tą książką, której tytuł brzmi ”Oczy Ireny” autorstwa Jean Raspail, który przyzwyczaił mnie do zupełnie innej tematyki w swoich powieściach. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to kobiety. W jego książkach ciężko znaleźć bohaterkę, która ma jakikolwiek wpływ na fabułę. Tutaj są aż dwie, w tym jedna tytułowa. Nie jest to romans,...

Książkę tę wygrałam w konkursie wydawnictwa Dębogóra na facebooku:) Czytałam i czytałam, chwilami miałam ochotę rzucić w, nomen omen, diabły. Tak, Raspail pisze bowiem dużo o ciemnych mocach. Tytułowe oczy Ireny to oczy diablicy.....

Konwencja, ktorą wybral autor chwilami mnie nużyła, chwilami wydawała mi się oryginalna, chwilami niesmaczna. Dotrwałam do końca i nie żałuję.
Jeśli się chce oceniać tę książkę, trzeba ją przeczytać od deski do deski. Bilans wychodzi na podwójny plus: po pierwsze wiem, co autor miał na myśli. Jest katolikiem, jak ja, więc się rozumiemy w wielu kwestiach. Raspail snuje swoją opowieść, starając się udowodnić, że tam, gdzie najmniej się spodziewamy, od ludzi, których nigdy byśmy o to nie podejrzewali, wychodzi dobro, które ratuje świat....
Po drugie, lubię książki, które mnie drażnią, irytują, którymi mam ochotę rzucać, ale które jednak czytam do końca, wbrew wszystkiemu, a zwłaszcza rozsądkowi.
Książka niebanalna i warta grzechu:)

Książkę tę wygrałam w konkursie wydawnictwa Dębogóra na facebooku:) Czytałam i czytałam, chwilami miałam ochotę rzucić w, nomen omen, diabły. Tak, Raspail pisze bowiem dużo o ciemnych mocach. Tytułowe oczy Ireny to oczy diablicy.....

Konwencja, ktorą wybral autor chwilami mnie nużyła, chwilami wydawała mi się oryginalna, chwilami niesmaczna. Dotrwałam do końca i nie...

W sumie nie wiem co myśleć. Z jednej strony książka trochę śmieszna, trochę tragiczna, trochę i mądra. Nie dorasta do pozostałych powieści tego autora, ale nie uważam tego czasu czytania za stracony. Nie za wiele tu ponadczasowych i metafizycznych treści, dużo cynizmu i płytkiego erotyzmu. Można jednak odnaleźć pewną wartość w płynnym rozwijaniu akcji, przyjmowaniu dystansu do samego siebie i swojego przemijania. Ale żeby pogrążyć tę powieść dodam, że nie przemawiają do mnie pomysły diabelskich reinkarnacji choć działanie szatana w świecie jest namacalne. W tej książce jednak nie przekonuje.

W sumie nie wiem co myśleć. Z jednej strony książka trochę śmieszna, trochę tragiczna, trochę i mądra. Nie dorasta do pozostałych powieści tego autora, ale nie uważam tego czasu czytania za stracony. Nie za wiele tu ponadczasowych i metafizycznych treści, dużo cynizmu i płytkiego erotyzmu. Można jednak odnaleźć pewną wartość w płynnym rozwijaniu akcji, przyjmowaniu dystansu...

Czytałem z mieszaniną nudy i zażenowania. Chyba najgorsza z książek Raspaila przetłumaczonych na język polski.

Czytałem z mieszaniną nudy i zażenowania. Chyba najgorsza z książek Raspaila przetłumaczonych na język polski.

ładnie napisana ale męcząca, monotonna, usypiająca, pasjonująca jak familiada w niedzielne popołudnie.

ładnie napisana ale męcząca, monotonna, usypiająca, pasjonująca jak familiada w niedzielne popołudnie.