Mara Dyer. Przemiana

"Każdy jest trochę szalony. Jedyna różnica pomiędzy nami a nimi jest taka, że oni lepiej się maskują."

Drugi tom z serii Mara Dyer zdecydowanie obfituje w większą ilość informacji, powoli zagadka dotycząca tego co tak naprawdę dzieje się z Marą i Noah zaczyna się rozwiązywać, ale wciąż jest wiele pytań bez odpowiedzi. Tajemnice i wszelkie niewiadome skutecznie utrzymują zainteresowanie czytelnika a Mara zaczyna troszkę bardziej nabierać osobowości. Noah także poznajemy z zupełnie innej strony, a ich relacja zaczyna nabierać tempa – mam jednak wciąż wątpliwości co do intencji chłopaka. Autorka bardzo umiejętnie uruchamia podejrzliwość, przez co niczego nie można być na 100% pewnym. Genialną postacią drugoplanową dla mnie jest tutaj Jamie, którego w moim mniemaniu mogłoby być więcej. Mimo wszystko jednak nie mogę sobie wyrobić lepszego zdania o tej książce. Nie jest przewidywalna i to jest super, ale nie wiem czy kurs w którym idzie fabuła jest tym co mnie interesuje. Nie mogę się oderwać od lektury - to fakt, ale nie czytam jej z taka pasją z jaką zazwyczaj pochłaniam historie. Zobaczymy co przyniesie zakończenie trylogii i może wtedy będzie mi łatwiej ulokować Marę w mojej biblioteczce.

"Potrząsnęli moją klatką, żeby zobaczyć, czy potrafię ugryźć. Kiedy mnie wypuścili, przekonali się, że odpowiedź brzmi "tak"."

Pierwsza część wydawała mi się dość nijaka, romans młodzieżowy z elementami paranormalnymi. Ta część zasługuje na swoje dziesięć gwiazdek, ponieważ jest o niebo lepsza od swojej poprzedniczki. Aż trudno uwierzyć, że to ta sama seria. "Mara Dyer. Tajemnica" to tylko nieśmiały wstęp przed burzą i chaosem jaki niesie "Mara Dyer. Przemiana".

W tej części główna bohaterka budzi się w szpitalu. Znów. Z tą różnicą, że jest to szpital psychiatryczny. Dziewczyna żyje w ciągły napięciu, nikt jej nie wierzy, że widziała rzekomo zmarłego byłego chłopaka- Jude'a. Nikt, oprócz Noaha. Na domiar złego wokół Mary zaczynają dziać się dziwne rzeczy, tym razem jak najbardziej rzeczywiste. A na dodatek dziewczyna ma sny opisujące wydarzenia z przeszłości.

Jak dla mnie w tej części Mara jest bardzo dobrze skonstruowaną bohaterką. Podziwiam jej niezłomność, chęć wytłumaczenia tego, co się dzieje. Musi ona stawić czoła wielu wyzwaniom, a przede wszystkim zachować siebie i nie dać się zwariować. Muszę powiedzieć, że imponuje mi jej postawa, ponieważ większość ludzi będąc w jej położeniu już dawno by ześwirowała. Jeśli chodzi o Noaha- dalej tylko go lubię, nie jest dla mnie wyjątkowym bohaterem i zabrakło mi tutaj jego sarkastycznych komentarzy, przestał zachowywać się jak typowy nastolatek i za dużo wziął sobie na barki. Ale podoba mi się jego oddanie i wiara w Marę. Więc miło było czytać o nim. Bardziej od Noaha polubiłam Daniela- świetna postać, mądra i uśmiechnięta, rozumiejąca więcej niż jest w stanie przyznać.

Cała książka to akcja, akcja i jeszcze raz- akcja. W każdym rozdziale coś się dzieje, coś co zwala z nóg, wywołuje wstrząs lub zdziwienie. Cieszę się, że przeczytałam tę książkę, jest tutaj wiele naprawdę trafnych przemyśleń, mądrych przede wszystkim. Ja jestem zachwycona. Tej książki nie odstępowałam nawet na krok i czytałam ją w każdej wolnej chwili. Ostatnie strony chciwie wręcz pożerałam, bo to co się tam działo wywołało we mnie taki natłok emocji, że w pewnym momencie musiałam na minutę ją odstawić, bo miałam wrażenie, że więcej już nie wytrzymam.

"Niestety, nikt nie jest w stanie obronić mnie przed samą sobą."

Bardzo podobał mi się pomysł z kliniką dla psychicznie chorych. Przede wszystkim ciekawym doświadczeniem było obcować z tymi wszystkimi ludźmi i chociaż w malutkim zalążku poznać odczucia takich osób. Dodatkowo podoba mi się czcionka, którą czyta się naprawdę szybko.

Zakończenie to jedno wielkie "WOW". Dostajemy odpowiedzi na mnóstwo pytań, ale kolejne pytania zaczynają się piętrzyć. Jestem ogromnie ciekawa co też przyniesie kolejna część, bo ta była naprawdę emocjonująca. Mnóstwo aspektów genetycznych, psychologicznych, wszystko okraszone tajemnicą, napięcie na każdej stronie, idealnie wyważone...Mogłabym się zachwycać bez końca, bo uwielbia takie tematy, a jeszcze dodatkowo gdy jest chaos, a główna bohaterka niekoniecznie jest tą dobrą- ja jestem wtedy usatysfakcjonowana całkowicie.

Polecam :) Koniecznie przeczytajcie!

"Każdy jest trochę szalony. Jedyna różnica pomiędzy nami a nimi jest taka, że oni lepiej się maskują."

Nie lubię czytać horrorów. Oglądać również. Po prostu nie odczuwam przyjemności z adrenaliny płynącej w żyłach i dreszczyku skradającego się wzdłuż kręgosłupa. A inni tak się zachwycają tym gatunkiem, co mobilizowało mnie do spróbowania. Ale nie chciałam. I chciałam. Więc znalazłam konsensus. Znalazłam coś pomiędzy powieścią dla młodzieży, a przerażającym horrorem. Coś, co nie groziło mi zawałem serca, ale dostarczyło niezapomnianych emocji. Tym czymś jest seria Michelle Hodkin – Mara Dyer.

Siedemnastoletnia Mara znowu trafiła do szpitala. Znowu nie pamięta większości z tego, co jej się przytrafiło. Wie tylko, że coś się dzieje w jej głowie, że cos się stało podczas wypadku w starym szpitalu psychiatrycznym, że widzi rzeczy, których widzieć nie powinna, że potrafi coś, czego normalni ludzie nie są w stanie zrobić. Tym razem sytuacja zaszła za daleko; do tego stopnia, że Mara zostaje czasowo ubezwłasnowolniona. Fakt, że wie o sobie coś, czego inni nie potrafią zrozumieć oraz że wszystko, co widzi istnieć nie powinno, wskazuje na objaw psychozy. Jak dziewczyna ma udowodnić rodzinie i lekarzom, że nie zwariowała, a wokół dzieje się coś niewyobrażalnego?

Ciąg dalszy: http://secret-books.blogspot.com/2015/05/potrzasnij-klatka-i-sprawdz-czy-gryze.html

,,Mara Dyer kiedyś wierzyła, że może uciec od swojej przeszłości.
Nie może.
Kiedyś myślała, że jej problemy znajdują się wyłącznie w jej głowie.
To nieprawda.
Nie może sobie wyobrazić, że po tym wszystkim co przeszła, chłopak którego kocha nadal będzie skrywał przed nią sekrety.
Myli się. "

Na dobrą sprawę, kłopoty Mary dopiero się rozpoczęły. Życie zaczyna wymykać jej się spod kontroli, a terapia i leki zamiast pomóc, potęgują jej psychozę. Nikt jej nie wierzy, gdy mówi, że jest śledzona i kilkukrotnie widziała swojego byłego chłopaka, oficjalnie uznanego za zmarłego. Nikt jej nie wierzy, gdy mówi, że jest odpowiedzialna za śmierć kilku osób. Mara próbuje szukać odpowiedzi na własną rękę, ale to wpędza ją w jeszcze większe kłopoty. Gdy z nieba spadają martwe wrony, z sąsiedztwa masowo znikają zwierzęta, a Mara zaczyna pamiętać rzeczy, których nie przeżyła, to może oznaczać tylko jedno – szaleństwo zaczyna zataczać coraz szersze koło.

Brzmi dość upiornie? Nie? A co, jeśli dodam, że znów wrócimy wraz z Marą do szpitala psychiatrycznego, jej współlokatorka zostanie zamordowana, a jej krwią ktoś napisze coś na ścianie? Cóż, to chyba dość dobrze wyjaśnia, że ,,The Evolution of Mara Dyer” nie jest takim sobie kolejnym romansem paranormalnym. Będziemy świadkami morderstwa i to nie jednego. Będziemy świadkami zmuszania do samobójstwa. Przekonamy się, że lalki jeszcze nigdy nie były tak upiorne. Dowiemy się, co to znaczy, gdy w żadnym miejscu nie można się czuć bezpiecznie i nikt nie wierzy w istnienie oprawcy.

Muszę przyznać, że są w tej książce sytuacje, które potrafią wywołać emocje. Gdy Mara próbuje wyjaśnić, co się z nią dzieje i nikt jej nie wierzy, można wręcz wyczuć jej bezsilność i złość. Dorosłym łatwiej uwierzyć w racjonalne, ale nieprawdziwe wyjaśnienia niż prawdziwe, ale nie do końca racjonalne, a przypadek Mary Dyer jest tego najlepszym przykładem. Sama Mara pogrąża się coraz bardziej, mając problemy z rozróżnieniem rzeczywistości. To jedna z najmocniejszych stron powieści, właśnie ta ,,gra” i płynne przechodzenie od halucynacji do normalności.

Mara jest chyba najbardziej poturbowaną bohaterką powieści spod znaku Young Adult, z jaką kiedykolwiek miałam do czynienia. Jakby gnębiące ją wyrzuty sumienia to było za mało, jest dalej prześladowana i praktycznie wykańczana psychicznie. Jej siła woli, by odkryć prawdę pomimo niesprzyjających warunków, jest naprawdę godna pozazdroszczenia. Dobrze, że autorka nie pozostawiła ją samej sobie i ma wsparcie w postaci Noah. Noah Shaw nadal należy do grona moich ulubionych powieściowych bohaterów. Teraz nie jest już flirciarzem, stał się zdecydowanie poważniejszy i odpowiedzialny. Jest wierny i oddany Marze; gołym okiem widać, jak bardzo ją kocha. Poznając szczegóły jego prywatnego życia, odkrywamy, że zły chłopiec to tylko poza, która kryje o wiele bardziej problematyczne wnętrze.

Związek Noah i Mary nie dominuje w powieści i całe szczęście. Owszem, poświęca mu się uwagę, ale nie ma wrażenia, że to najważniejszy wątek, który spycha wszystko inne w cień. Jest to raczej element ubarwiający fabułę. Relacja naszych bohaterów to nadal sporo iskrzenia, bliskości i przewrotnych rozmów, ale w tym tomie stają się oni bardziej zespołem, który próbuje rozwikłać zagadkę ich zdolności i wypadku.

Pojawi się wielu nowych bohaterów, w tym doktor Kells, Stella, Phoebe i inni pacjenci szpitala psychiatrycznego. Każdy z nich będzie miał do odegrania swoją rolę. Nie można również zapomnieć o znanym z pierwszego tomu Jamiem, który wkroczy na scenę ze swoim ciętym językiem i zagości na zdecydowanie dłużej. Wraz z nim powróci temat jego konfliktu z Noah. Okaże się, że pozory naprawdę mogą mylić, a historia kryjąca się za tym, jest naprawdę zaskakująca.

W trakcie lektury nie sposób się nudzić. Michelle Hodkin podrzuca nam co rusz nowe wskazówki zgodnie z zasadą, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Scen budzących grozę jest mnóstwo i starannie porozrzucano je pośród stron. Karkołomna łamigłówka rozrasta się coraz bardziej i pozostaje tylko liczyć na to, że autorka nie przedobrzy. Ale, ale! Skupiając się na głównym wątku nie można również zapomnieć o zapadających w pamięć scenach Mara – Daniel. Dobrze, że nie pominięto tutaj tego elementu rodzinnego. Co za tym idzie, również zwrócono uwagę na bohaterów drugoplanowych, którzy naprawdę nieźle dają sobie radę jako indywidualności.

Zakończenie książki jest mordercze i zastanawiam się teraz ,,co dalej?”. Jeszcze do końca nie wiem, czy podoba mi się droga, jaką podąża fabuła książki. Mam mieszane uczucia co do drugiej części książki. ,,The Unbecoming of Mara Dyer”, jak i pierwsza połowa ,,The Evolution of Mara Dyer”, skupiały się głównie na grze z czytelnikiem: czy Mara faktycznie jest szalona czy może ma rację? Gdy w wątek nadprzyrodzony byli zamieszani tylko Mara i Noah, wszystko wydawało się bardziej mroczne i tajemnicze. Teraz, gdy dotyczy to więcej osób, klimat zaczyna się rozrzedzać i już nie jest tak upiornie. Autorka nieźle zagmatwała wszystko w ostatnich rozdziałach, odpowiadając co prawda na niektóre z pytań, ale za to w zamian dając mnóstwo nowych zagadek. Mam nadzieję, że w finalnym tomie zatytułowanym ,,The Retribution of Mara Dyer” dostanę większość odpowiedzi i, co najważniejsze, będą one spójne i logiczne z tym, co zawarto w poprzednich tomach.

Teraz pozostaje tylko czekanie na trzeci tom, którego premiera jest przewidziana na październik. Mam nadzieję, że utrzyma on dotychczasowy poziom, a może będzie jeszcze lepszy.

http://room6277.blogspot.ie/2013/03/the-evolution-of-mara-dyer-michelle.html