Rzadko się zdarza, żeby akcja powieści kryminalnej albo sensacyjnej działa się na wsi i to nie w środowisku bogaczy, którzy mają tam swoje dacze, ale wśród… jak to po polsku nazwać… chłopów? rolników? W każdym razie właścicieli niewielkich albo i całkiem dużych gospodarstw. Jednak „Śnieg przykryje śnieg” ukazał się w serii wydawniczej „Germański kryminał”, więc tak też książkę tę traktuję.

Trzydziestoparolatek Dan Kaspersen wraca do Skogli, malutkiej wsi w pobliżu Kongsvinger, gdyby to komukolwiek cokolwiek mówiło, po odsiedzeniu niezbyt długiego wyroku za przemyt narkotyków. Trudno go nazwać przestępcą – właściwie sam nie wie, po co i dlaczego władował się w tę sprawę, może z nudów albo braku jakiegoś pomysłu na życie. Dan wraca akurat na pogrzeb brata, Jakoba, z którym był bardzo związany; stara się dociec przyczyn jego samobójstwa, ale przede wszystkim jakoś uporządkować i ułożyć swoje życie; może sprzedać gospodarstwo i gdzieś wyjechać, może związać się z kobietą po przejściach, Moną Steinmyrą, może…

Książka Henriksena zawiera kilka istotnych wątków, bo jest to i kryminał i powieść psychologiczna, i obyczajowa, i może nawet trochę romans. Nie żałuję, że poświęciłem jej czas choć (jak na powieść sensacyjną), okazała się wyjątkowo nietypowa i jakby… nostalgiczna.

Rzadko się zdarza, żeby akcja powieści kryminalnej albo sensacyjnej działa się na wsi i to nie w środowisku bogaczy, którzy mają tam swoje dacze, ale wśród… jak to po polsku nazwać… chłopów? rolników? W każdym razie właścicieli niewielkich albo i całkiem dużych gospodarstw. Jednak „Śnieg przykryje śnieg” ukazał się w serii wydawniczej „Germański kryminał”, więc tak też...