Dan Kaspersen ma trzydzieści siedem lat i za sobą odsiadkę za przemyt narkotyków. Wychodzi z więzienia i wraca w rodzinne strony, dokładnie do wioski Skogli. Niestety trafia akurat na pogrzeb brata. Dan nie może się pogodzić ze śmiercią Jakoba, z tym, że jego brat popełnił samobójstwo. Nie jest w stanie uczestniczyć do końca w uroczystości pogrzebowej, więc wychodzi. Wspomina brata, ich wspólną przeszłość. Zagląda pod przepust drogowy, gdzie dawno temu razem uwiecznili na ścianie "nazwiska swoich ulubionych graczy drużyny Leeds, najlepsze płyty zespołu Ramones, nazwiska Ace'a Frehleya i Paula Stanleya" i inne głupoty. Dan nie może się pozbierać. Wracając do domu, niemal zderza się z ciężarówką.

Po powrocie do rodzinnego gospodarstwa, uświadamia sobie, że zupełnie zapomniał o świniach, których chowem zajmował się jego brat. Gdy wchodzi do chlewa, świnie szaleją z głodu. Dan sypie im trochę paszy i zabija obie strzałem z broni palnej, po czym próbuje je oporządzić. W trakcie wykrajania mięsa, przecina nożem własną dłoń. Ze złości i bezsilności pali świnie i poplamiony krwią garnitur, w którym je ubijał...

Trzeba przyznać, że Levi Henriksen maluje nam bardzo ciekawy i nieco absurdalny obrazek. Cała książka jest dosyć niepokojąca, może dziwna, ale mimo wszystko ciekawa. Dan usiłuje zrozumieć brata, to co nim kierowało, gdy postanowił popełnić samobójstwo. Przy okazji dowiaduje się wiele o Jakobie i jego życiu.

O czym jeszcze jest ta historia? O życiu na norweskiej wsi, o panujących tam zwyczajach, o Norwegach, a w szczególności mieszkańcach Skogli, o starości, samotności, o zimnie, o rodzinie, poszukiwaniu własnego miejsca na ziemi, o miłości, potrzebie bycia dla kogoś ważnym, kochania i bycia kochanym, o miejscu religii w życiu człowieka, o tym jak ciężko jest wrócić do normalnego życia po odsiadce, o tym jak osoba z wyrokiem przy każdej kolejnej okazji jest pierwszym podejrzanym...

Trzeba przyznać, że autor w tej w końcu niezbyt grubej książce ukrył sporo treści, wiele tematów, nad którymi warto się zastanowić. W trakcie tej lektury wielokrotnie czułam niepokój, chociaż takich faktycznie dramatycznych momentów jest w niej w zasadzie niewiele. Ktoś nastawiony na klasyczny thriller może być tym faktem zawiedziony, ale myślę, że nie oto chodzi w tej książce. Bardzo ciekawie podsumował prozę Henriksena Christer Mjåset, inny norweski pisarz, którego książkę „Białe kruki” miałam okazję niedawno dla Was recenzować:

"Książki Henriksena nasuwają mi skojarzenia z wielkimi amerykańskimi pisarzami, jak William Faulkner i Cormac McCarthy".

Z pisarstwem pierwszego z panów nie miałam styczności, co przyznaję ze sporym wstydem, więc na ten temat nie mogę się wypowiedzieć. Natomiast twórczość Cormaca McCarthy'ego przynajmniej częściowo znam i oczywiście cenię. Na tej podstawie nie mogę Mjåsetowi odmówić słuszności, bo w moim odczuciu faktycznie jest pewne podobieństwo między prozą obu panów. Ich powieści momentami wydają się senne, fabuła powoli posuwa się do przodu, ale niemal przez cały czas czytelnik czegoś się obawia, wyczuwa, że zbliża się coś złego. Pytanie tylko, co to będzie?

"Śnieg przykryje śnieg" to naprawdę świetnie napisana książka, która daje do myślenia. Jednak, czy każdemu przypadnie ona do gustu? Po raz kolejny wydawnictwo Smak Słowa chyba trochę wprowadza czytelnika w błąd, zapowiadając psychologiczny thriller z wątkami kryminalnymi. Chociaż jakieś elementy obu gatunków faktycznie można w tej książce odnaleźć, to w moim odczuciu, to nie one dominują. Myślę, że znacznie bliżej jest jej do powieści psychologiczno-obyczajowej i to właśnie fanom tego typu literatury ją polecam. Amatorzy klasycznych thrillerów mogą być tą książką zawiedzeni, i to raczej nie dlatego, że jest zła, ale dlatego że jest to coś innego niż się spodziewali, co czytają na co dzień i co należy do ich kręgu zainteresowań.

Książkę oczywiście polecam tym, którzy potrafią się rozsmakować w takich nieco dziwnych, ale bardzo złożonych opowieściach. Tym, których ciekawi zimna Skandynawia i jej często bardzo specyficzni mieszkańcy.

http://korcimnieczytanie.blogspot.com/2015/01/levi-henriksen-snieg-przykryje-snieg.html

Dan Kaspersen ma trzydzieści siedem lat i za sobą odsiadkę za przemyt narkotyków. Wychodzi z więzienia i wraca w rodzinne strony, dokładnie do wioski Skogli. Niestety trafia akurat na pogrzeb brata. Dan nie może się pogodzić ze śmiercią Jakoba, z tym, że jego brat popełnił samobójstwo. Nie jest w stanie uczestniczyć do końca w uroczystości pogrzebowej, więc wychodzi....