Styl bardziej surowy niż u Ludluma, nie tak kwiecisty. Za to akcja i zdażenia zbyt przesadzone.

Styl bardziej surowy niż u Ludluma, nie tak kwiecisty. Za to akcja i zdażenia zbyt przesadzone.

subiektywnie, bardzo udana kontynuacja

subiektywnie, bardzo udana kontynuacja

To będzie opowieść o tym, jak z ciekawego pomysłu można zrobić szmirę

Czytam dość dużo i poza lekturami dobieranymi według upodobania, stylu pisania, nawet „mody”, bo trzeba śledzić nowości, niektóre rzeczy czytam na zasadzie „chybił trafił”. Stąd zdarzają się mi książki badziewiaste, na które właściwie nie powinno tracić się czasu. Niektóre książki wybieram z ciekawości powodowanej, przykładowo, chęcią sprawdzenia, jak też zrodzony kiedyś pomysł literacki rozwija się w autorstwie nowego pisarza.

Tak też przydarzyło się mi z książką „Dziedzictwo Bourne’a” Ericka Van Lustbadera.

Wszyscy miłośnicy thrillerów na pewno pamiętają postać Jasona Charlesa Bourne’a czyli Davida Webba, stworzoną przez pisarza Roberta Ludluma. Ludlum napisał trzy powieści o losach tego super-zabójcy z CIA: „Tożsamość Bourne’a”, „Krucjata Bourne’a” i „Ultimatum Bourne’a”. Trylogia o Bournie, miała w naszym kraju, jak też na całym świecie, duży sukces czytelniczy i komercyjny. Wielka literatura to nie jest, ale powieści napisane sprawnie, z żywą akcją, z niejednoznacznym, ale wyrazistym bohaterem. Jednym słowem, owszem, to literatura „B”, ale z tej trochę wyższej półki.

Sukcesu Ludlumowi pozazdrościł Erick Van Lustbader i czy to odkupił od właścicieli prawa do postaci, czy też samo wydawnictwo chciało kontynuować serię o Bournie po śmierci Roberta Ludluma, tak czy inaczej, Van Lustbader spłodził kolejne dziesięć tomów przygód Jamesa Bourne’a.
Przeczytałem pierwszą z tych powieści. I na tym na pewno zakończę. Tylko dlatego, że „udało się” mi przeczytać, niestety, kilka innych jeszcze gorszych książek, nie nazwę „Dziedzictwa Bourne’a” rozczarowaniem roku.

Zastrzeżenia do powieści?

Bardzo proszę:
1. Fatalny, schematyczny język, który wręcz robi wrażenie pastiszu na powieści szpiegowskie,
2. Ideologizmy i tandetne polityczne wykładnie niczym z telewizji FOX,
3. Błędy merytoryczne (tak, wiemy, powieść to nie analiza, ale jakieś wyobrażenie o świecie trzeba mieć),
4. Nagromadzenie miejsc i zdarzeń, które są zupełnie zbędne.

Dobrnąłem, oczywiście, do końca bo szkoda mi było pieniędzy wydanych na zakup e-booka, ale nigdy więcej Van Lustbadera w mojej bibliotece.

To będzie opowieść o tym, jak z ciekawego pomysłu można zrobić szmirę

Czytam dość dużo i poza lekturami dobieranymi według upodobania, stylu pisania, nawet „mody”, bo trzeba śledzić nowości, niektóre rzeczy czytam na zasadzie „chybił trafił”. Stąd zdarzają się mi książki badziewiaste, na które właściwie nie powinno tracić się czasu. Niektóre książki wybieram z ciekawości...

Jakież były moje nadzieję związane z tą książką i jakież rozczarowanie. To była droga przez mękę. Ciągnie się niemiłosiernie. Autorowi daleko do mistrza. Przygody Bourne'a zakończyłam na 4 tomie. Dziedzictwo zniechęciło mnie kompletnie.

Jakież były moje nadzieję związane z tą książką i jakież rozczarowanie. To była droga przez mękę. Ciągnie się niemiłosiernie. Autorowi daleko do mistrza. Przygody Bourne'a zakończyłam na 4 tomie. Dziedzictwo zniechęciło mnie kompletnie.

W sumie nie wiedziałam czego się spodziewać. Książka jest o wiele cieńsza od każdej części z trylogii. Zaczyna się rozkręcać w połowie. Czuć inny styl, ale uważam, że Eric van Lustbader podołał, choć wiele wątków było mocno naciągniętych. Na plus znikoma ilość Marie.

W sumie nie wiedziałam czego się spodziewać. Książka jest o wiele cieńsza od każdej części z trylogii. Zaczyna się rozkręcać w połowie. Czuć inny styl, ale uważam, że Eric van Lustbader podołał, choć wiele wątków było mocno naciągniętych. Na plus znikoma ilość Marie.

Bardzo lubię te postać. Nie nudziło się, odpowiednia dozą rozrywki, to czego oczekiwałem od książki. Polecam

Bardzo lubię te postać. Nie nudziło się, odpowiednia dozą rozrywki, to czego oczekiwałem od książki. Polecam

Całkiem dobra książka w przeciwieństwie do filmu pod tym tytułem, który jest całkiem o czymś innym.

Całkiem dobra książka w przeciwieństwie do filmu pod tym tytułem, który jest całkiem o czymś innym.

Gdybym nie wiedział,że to książka napisana przez Erica van Lustbadera to byłbym święcie przekonany,że czytam książkę autorstwa Roberta Ludluma. Eric świetnie naśladuje jego styl i zdecydowanie dźwignął ciężar odpowiedzialności na nim drzemiący. "Dziedzictwo Bourne`a" jest krótsze od poprzednich książek z trylogii o około 300 stron,co nawet wychodzi tej pozycji na dobre. Ludlum tworzył wiele wątków, w których czasami czytelnik mógł się zagubić. W "Dziedzictwie Bourne`a" nie ma takiego problemu. SPOILER ALERT: Szkoda,że autor uśmiercił Alexa Conklina i Mo Panova (odczuwam pewien wewnętrzny dysonans,bo wiem,że Robert chciał zakończyć trylogię happy endem),ale fajnie,że pojawił się wątek syna Jasona. Dla mnie strzał w dziesiątkę. Polecam gorąco jak zawsze :)

Gdybym nie wiedział,że to książka napisana przez Erica van Lustbadera to byłbym święcie przekonany,że czytam książkę autorstwa Roberta Ludluma. Eric świetnie naśladuje jego styl i zdecydowanie dźwignął ciężar odpowiedzialności na nim drzemiący. "Dziedzictwo Bourne`a" jest krótsze od poprzednich książek z trylogii o około 300 stron,co nawet wychodzi tej pozycji na dobre....

Warto sięgnąć po ten tytuł, to fakt że Eric Van Lustbader dorównał Robertowi Ludlumowi wszystko w książce jest ładnie wyważone. Wciągająca fabuła która pochłonie was przez najbliższe dni. I proszę nie wzorować się na filmie o tym samym tytule to całkowicie inna historia.

Warto sięgnąć po ten tytuł, to fakt że Eric Van Lustbader dorównał Robertowi Ludlumowi wszystko w książce jest ładnie wyważone. Wciągająca fabuła która pochłonie was przez najbliższe dni. I proszę nie wzorować się na filmie o tym samym tytule to całkowicie inna historia.

To byłaby świetna książka gdyby wyszła pod egidą Lustbadera jako osobny tytuł. Ale jako że jest kontynuacją trylogii to czytelnik oczekuje spójności, a autor tak jakby zupełnie pominął to co ukształtował Ludlum przez 3 poprzednie części.
Marie, która otrzymując 1 SMS grzecznie ucieka i nie pojawia się przez cały czas trwania fabuły? Chyba pan Eric nie doczytał charakterystyki postaci.
Bourne nagle nie ma problemów z rozdwojeniem swojej osobowości? Przechodzi na porządku dziennym (bo tak to trzeba określić) do tego co się stało z jego jedynymi przyjaciółmi? Rozumiem pomijanie szczegółów ale to są kamienie węgielne, które ukształtowały tę postać.
Wątek Chana też naciągany jak cholera.
Może z biegiem czasu przekonam się do wizji Bourne wg Lustbadera, póki co czuję jedynie niesmak.

To byłaby świetna książka gdyby wyszła pod egidą Lustbadera jako osobny tytuł. Ale jako że jest kontynuacją trylogii to czytelnik oczekuje spójności, a autor tak jakby zupełnie pominął to co ukształtował Ludlum przez 3 poprzednie części.
Marie, która otrzymując 1 SMS grzecznie ucieka i nie pojawia się przez cały czas trwania fabuły? Chyba pan Eric nie doczytał...