Rzadko zdarza mi się nie ocenić książki, jednak "Legendy warszawskie" Oppmana dziś tak bardzo trącą myszką, że trudno je jednoznacznie podsumować, zwłaszcza, gdy czyta się je powtórnie po wielu latach.

Książka ta niezmiennie kojarzy mi się z dzieciństwem i wakacjami spędzanymi u babci. Tam bowiem pierwszy raz ją przeczytałam i potem co roku do niej wracałam. Wówczas odbierałam te opowieści jako interesujące i jakoś nie dostrzegałam w nich grozy, jaką odkryłam dopiero teraz, słuchając z sentymentem audiobooka.

O co chodzi? Ano o to, że część rymowanych opowieści to nachalnie dydaktyczne utwory, spod znaku natrętnych pouczeń Stanisława Jachowicza - dzieci są tu straszone i karane w okrutny sposób (zranienie nożycami dziewczynki ssącej palec to nic w porównaniu z małą Zosią bawiącą się zapałkami i ginącą, a raczej zamieniającą się kupkę popiołu, w wywołanym przez siebie pożarze).
Maluchy z tych wierszy są bardziej tresowane niż wychowywane, mają przede wszystkim być posłuszne rodzicielskim nakazom, a jeśli nie będą, spotka je za to sroga kara - aż ciarki przechodzą...
Autor mocno odczłowieczył swoich dziecięcych bohaterów - w jego ujęciu nie są oni ludźmi, takimi jak dorośli, tylko trochę mniejszymi. Bardziej przypominają własność rodziców i stworzenia, które dopiero mają stać się ludźmi.
Aż dziw bierze, jak inaczej można podejść po latach do pozornie niewinnych wierszy.

O ile te dydaktyczne potworki bardzo mnie zdystansowały, to nie zmienił się mój stosunek do legendy o warszawskiej Syrenie i do rymowanych wersji baśni o Śpiącej Królewnie czy o Kocie w butach. To wciąż uniwersalne historie, które ze spokojnym sercem można dziś czytać dzieciom. Albo zaoferować im je w formie audiobooka, gdyż są one rewelacyjnie zinterpretowane przez lektorów.

Nie sądziłam, że lektura z dzieciństwa zrobi dziś na mnie takie wrażenie. Czasem warto sobie zafundować taką sentymentalną podróż literacką, by się wzruszyć i skonfrontować odbiór sprzed lat z obecnymi odczuciami:).

Rzadko zdarza mi się nie ocenić książki, jednak "Legendy warszawskie" Oppmana dziś tak bardzo trącą myszką, że trudno je jednoznacznie podsumować, zwłaszcza, gdy czyta się je powtórnie po wielu latach.

Książka ta niezmiennie kojarzy mi się z dzieciństwem i wakacjami spędzanymi u babci. Tam bowiem pierwszy raz ją przeczytałam i potem co roku do niej wracałam. Wówczas...