"To wielkie nieszczęście nie móc zaznać chwili samotności'. Piękne. Narracja cudowna jak zawsze u Poe, ale liczyłam na coś więcej. Może na bardziej spektakularne zakończenie. Poe mnie rozpieścił.

"To wielkie nieszczęście nie móc zaznać chwili samotności'. Piękne. Narracja cudowna jak zawsze u Poe, ale liczyłam na coś więcej. Może na bardziej spektakularne zakończenie. Poe mnie rozpieścił.

Jedna z najlepszych opowieści Poe.

Jedna z najlepszych opowieści Poe.

Bardzo dobre opowiadane traktujące o zjawisku psychologii tłumu ze sznytem detektywistycznym.

Bardzo dobre opowiadane traktujące o zjawisku psychologii tłumu ze sznytem detektywistycznym.

Porywająca narracja! To po pierwsze. Wnikliwe studium postaci tworzących masę londyńskiego tłumu oraz przegląd warstw społecznych Anglii XIX wieku - wielce ciekawe studium, wypada podkreślić. Majstersztyk narracyjny realistycznej prozy.
Lektura obowiązkowa dla chcących parać się pisarstwem.

Porywająca narracja! To po pierwsze. Wnikliwe studium postaci tworzących masę londyńskiego tłumu oraz przegląd warstw społecznych Anglii XIX wieku - wielce ciekawe studium, wypada podkreślić. Majstersztyk narracyjny realistycznej prozy.
Lektura obowiązkowa dla chcących parać się pisarstwem.

"Człowiek tłumu" Edgara Allana Poe jest lekturą ciekawą, tajemniczą, intrygującą. Dla mnie również porywającą, chociaż spotkałam się z wieloma głosami, jakoby w rzeczywistości był to tekst nudny i w żaden sposób nie związany z kryminałem.

Rzeczywiście, trudno jest w tym przypadku mówić o związkach z literaturą kryminalną, lepiej byłoby powiedzieć, że opowieść, którą zaserwował czytelnikom w "Człowieku tłumu" jest cichym, ale równocześnie jednoznacznym preludium dla lietratury detektywistycznej. Poe przyzwyczaił nas swoimi późniejszymi tekstami do tego, że "śledztwo jest dla nas rozwrywką". Tymm bardziej, że domeną kryminału, który wywodzi się od Poego jest to, że sprawa zawsze zostaje rozwiązana. W przypadku "Człowieka tłumu" jest inaczej.

Narrator jest zwyczajnym obserwatorem życia toczącego się na ulicach Londynu. Sam siedzi w kawiarni i poprzez szybę rejestruje ruch tłumu. Nie jest detektywem, jednak z typową temu zawodowi ciekawością i przenikliwością lustruje kolejne osoby mijające witrynę. Kiedy dzień dobiega końca jego uwagę przykuwa jegomość, który z porozu nie wyróżniając się z tłumu, w rzeczywistości posiadał szereg cech i przedmiotów, które od reszty tłumu go odróżniały. Narrator jest zaciekawiony wyłapaną z tłumu postacią i mimowolnie zaczyna pościg za nią. Śledzi mężczyznę przez całą noc, potem przez cały dzień i znowu noc. Obiekt obserwacji zachowuje się dziwnie, intrygująco, nie ucieka, ale bawi się ze śledzącym, który w końcu uznaje, że nie ma sensu poświęcać temu człowiekowi więcej uwagi, bo on i tak zawsze będzie o krok przed nim. Kim jest tajemniczy meżczyzna? Tego zdradzić nie mogę, bo chociaż odpowiedź nie pada w opowiadaniu i sam śledzący pozostaje nieświadomy tożsamości osoby, którą śledził, to jednak czytelnik z pewnością tę zagadkę rozwiąże samodzielnie.

Trudno jest mi zrecenzować tak mały utwór, który równocześnie utrzymuje w sobie tak wielki ładunek wiedzy detektywistycznej, wykorzystanej w kolejnych latach przez wielu innych twórców kryminałów. Nie umiem odciąć się od zagadnień teoretycznych, dlatego dzisiaj powiem tylko tyle: "Człowiek tłumu" to z pewnością jeden z filarów literatury kryminalnej, to opowiadanie, które zachwyca zagadkowością i tajemniczością, ale również przenikliwością i umiejętnościami dedukcyjnymi głównego bohatera. Polecam tym, którzy chcą poświęcić kwadrans na coś zupełnie innego niż serwuje cała późniejsza twórczość kryminalna, a która równocześnie na podwalinach położonych przez Poego wyrosła.

"Człowiek tłumu" Edgara Allana Poe jest lekturą ciekawą, tajemniczą, intrygującą. Dla mnie również porywającą, chociaż spotkałam się z wieloma głosami, jakoby w rzeczywistości był to tekst nudny i w żaden sposób nie związany z kryminałem.

Rzeczywiście, trudno jest w tym przypadku mówić o związkach z literaturą kryminalną, lepiej byłoby powiedzieć, że opowieść, którą...

"...Nie móc być samym to wielkie nieszczęście..." cytat otwiera opowiadanie Poe wydane w 1840 roku, akcja dzieje się w Londynie, ówcześnie największe miasto i utożsamiane ze zbrodniami...
To początek powieści detektywistyczno-kryminalnej, nasz bohater siedzi w jednej z londyńskich kawiarni i przygląda się przechodniom na ulicy. Barwny opis Londynu z jej mieszkańcami, wyróżnione profesje jak np. szuler, subiekt,kramarzy żydowskich, przemysłowiec, przekupki, szlachta, arystokracja itd...przekrój drabiny społecznej.W tym imponującym żywym organizmie miasta wyłania się niepozorny straszy mężczyzna "...iż na jego widok błysnęła mi myśl, że Retzch, gdyby go ujrzał, postawiłby go wyżej od swych własnych, malowanych uosobień szatana. Gdym przelotnej chwili pierwszego okamgnienia chciał zanalizować istotę odniesionych wrażeń, bezładnie i paradoksalnie zakołowały mi w mózgu pojęcia wielkiej potęgi ducha, przezorności, nędzy, chciwości, chłodu, złości, krwiożerczości, tryumfu, radości, niewysłowionej grozy i bezmiernej, ostatecznej rozpaczy. „Jak dziwne rzekłem sobie - muszą być dzieje zapisane w tej duszy”. I ogarnęła mnie gorąca chęć, by nie stracić tego człowieka z oczu - by czegoś więcej dowiedzieć się o nim..."
Rozpoczyna się enigmatyczna,fascynującą - obsesyjna pogoń za mężczyzną - zagadką przez scenerię Londynu od bogatszej do biedniejszej dzielnicy by odkryć, że...
„...Ten starzec -powiedziałem sobie w końcu - jest typem i geniuszem wielkiej zbrodni. Nie znosi samotności. Jest człowiekiem tłumu. Śledzić go dalej byłoby rzeczą nadaremną, gdyż nie dowiem się już niczego więcej ani o nim, ani o jego uczynkach..."
Poe jest zaskakujący i wciąż go odkrywam na nowo:)

"...Nie móc być samym to wielkie nieszczęście..." cytat otwiera opowiadanie Poe wydane w 1840 roku, akcja dzieje się w Londynie, ówcześnie największe miasto i utożsamiane ze zbrodniami...
To początek powieści detektywistyczno-kryminalnej, nasz bohater siedzi w jednej z londyńskich kawiarni i przygląda się przechodniom na ulicy. Barwny opis Londynu z jej mieszkańcami,...

W wielu książkach na temat twórczości Poego pisze się, że właśnie to Człowiek Tłumu jest najważniejszym opowiadaniem w dorobku pisarza. Chociaż nie dostrzega się w nim elementów powieści kryminalnej - gatunku, którego Poe jest "ojcem". Można jednak uznać to opowiadanie za preludium do powieści detektywistycznej. Narrator obserwuje przechodniów, dokonuje analizy z jakich warstw społecznych pochodzą na postawie ich ubioru, zachowania, kroku, czy gestów twarzy. Nie jest on detektywem, ale ma pewne cechy detektywa – zmysł obserwacji i dociekliwości. A jeśli chodzi o finał opowiadania.. No cóż niech każdy oceni sam. Dla mnie intrygujący.

W wielu książkach na temat twórczości Poego pisze się, że właśnie to Człowiek Tłumu jest najważniejszym opowiadaniem w dorobku pisarza. Chociaż nie dostrzega się w nim elementów powieści kryminalnej - gatunku, którego Poe jest "ojcem". Można jednak uznać to opowiadanie za preludium do powieści detektywistycznej. Narrator obserwuje przechodniów, dokonuje analizy z jakich...

Mogło być lepiej. Dla mnie to trochę niewykorzystany potencjał – ewentualnie można obarczyć winą brak dodatkowego wątku, który nadałby opowiadaniu treści i głębi. Tak czy inaczej, wyszło raczej średnio.

Mogło być lepiej. Dla mnie to trochę niewykorzystany potencjał – ewentualnie można obarczyć winą brak dodatkowego wątku, który nadałby opowiadaniu treści i głębi. Tak czy inaczej, wyszło raczej średnio.