tak już mam od czasów liceum, że sięgając po pozycje quasi dokumentalne z potężną dawką historii w tle szczególnie zwracam uwagę na formę i język, które albo pozwalają mi się skoncentrować na faktach i zdarzeniach albo działają jak przysłowiowy piasek w trybach, czyniąc przyjemne z założenia czytanie drogą przez mękę…

tym razem nie jest to jednak ten ostatni przypadek, ponieważ książkę – w formie dialogu autora z redaktorem Sławomirem Szofem – napisaną językiem naprawdę niewiele mającym na szczęście wspólnego z tym kojarzonym z faktografią, czyta się płynnie i przyjemnie. przy czym stosunkowo lekka forma absolutnie nie odbija się negatywnie na treści, a związki przyczynowo-skutkowe przedstawionych wydarzeń rysują się jasno i wyraźnie.

a wracając do treści, mamy w pigułce XX-wieczną historię Albanii, Bułgarii, Rumunii i Jugosławii, oraz bardzo już współczesne dzieje Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Macedonii i Kosowa, ze szczególnym akcentem na postaci głównych aktorów tego dramatu.

naprawdę fajna pozycja zarówno dla raczkujących w tematyce bałkańskiej, jak i dla tych, którym podczas studiowania tematu coś po drodze umknęło.

tak już mam od czasów liceum, że sięgając po pozycje quasi dokumentalne z potężną dawką historii w tle szczególnie zwracam uwagę na formę i język, które albo pozwalają mi się skoncentrować na faktach i zdarzeniach albo działają jak przysłowiowy piasek w trybach, czyniąc przyjemne z założenia czytanie drogą przez mękę…

tym razem nie jest to jednak ten ostatni przypadek,...