Tą książką Żanna Słoniowska wywalczyła pierwsze miejsce w konkursie na najlepszą powieść, zorganizowanym przez wydawnictwo Znak Literanova. Z takimi utworami mam często problem, bo nie zawsze gust jurorów pokrywa się z moim. Żannie Słoniowskiej nie można odmówić talentu i niezwykłej umiejętności malowania słowem, jednak jej książka nie do końca mnie do siebie przekonała…
Lwów lat 80-tych i 90-tych XX wieku. Miasto kontrastów, miasto spadających balkonów, miasto trzech narodów, które nagle zaczęły mieć siebie dość. Lwów w tej książce nie jest tylko miejscem rozgrywania się wydarzeń, ale żywym bohaterem, z krwawiącym sercem i rozpadającym się ciałem. To tam żyją cztery pokolenia kobiet – prababka, której męża aresztowano w 1937 roku; babka Aba, która musiała żyć z traumą śmierci ojca; mama Marianna – wielka artystka, która oddała życie za wolność Ukrainy, i wreszcie ona – kilkunastoletnia dziewczynka, narratorka. To jej oczami obserwujemy wydarzenia, to z jej perspektywy przywoływane są wspomnienia. Przemierza Lwów z Mikołajem, dawnym kochankiem swej matki, odkrywa sztukę, piękno dziedzictwa tego miasta, ale i niebezpieczne relacje, które zaczynają ją łączyć z tym mężczyzną.
Ta książka zostawiła mnie z poczuciem niedosytu… bo mogło być naprawdę świetnie. Zabrakło mi tu jednak żywych, autentycznych emocji. Wszystko rozmyło się w morzu subtelności i niedopowiedzeń. Dziewczynka, która na ulicznym wiecu traci matkę, opisując to wydarzenie, nie wyraża praktycznie żadnych emocji. Jest jakaś taka bezbarwna i nieokreślona.
Styl Żanny Słoniowskiej przypomina tytułowy witraż – jest wielobarwny, skrzący się odcieniami i nieco magiczny. Jej książka z pewnością nie należy do łatwych w odbiorze, bo trzeba się chwilę nad nią zatrzymać, zastanowić, pokontemplować. Niesie ze sobą trudny przekaz walki o niepodległość, która, choć rozgrywa się 30 lat temu, równie dobrze mogłaby mieć miejsce dzisiaj. Zakończenie stanowi klamrę odsyłającą do współczesności, do wydarzeń, które jeszcze tak niedawno rozgrywały się na naszych oczach na ulicach Ukrainy…

Tą książką Żanna Słoniowska wywalczyła pierwsze miejsce w konkursie na najlepszą powieść, zorganizowanym przez wydawnictwo Znak Literanova. Z takimi utworami mam często problem, bo nie zawsze gust jurorów pokrywa się z moim. Żannie Słoniowskiej nie można odmówić talentu i niezwykłej umiejętności malowania słowem, jednak jej książka nie do końca mnie do siebie...