Ze dwieście stron zajęło mi zrozumienie, co jest właściwie w prozie Bukowskiego takiego atrakcyjnego, że zapamiętany został jako niezwykła osobowość. Podobnie jak w przypadku Pilcha i innych pisarzy erudycją bądź bezpośredniością usiłujących polukrować swoją dupkowatą naturę, Bukowski jest mistrzem autokreacji: swojemu alter ego, Chinaskiemu, nadaje cechy skrajnie odpychające, ale w takiej konfiguracji, by podkreślić jego nieprzeciętność. A zatem nasz antybohater jest pisarzem, ale gardzi literaturą, użala się nad sobą, ale nie jest w sobie zakochany, prowadzi się jak menel, ale ma pieniądze, jest odludkiem, ale nie narzeka na brak towarzystwa, jest uprzedzony do całego świata po równo, ale... No właśnie, nie ma żadnego ale. Chinaski wypina się na wszystko i wszystkich bez podawania powodów, i być może ta niewiedza, ta tajemnica, to wielkie misterium jego dupkowatości sprawia, że jest postacią fascynującą. Same jego podboje i chlanie momentami jednak przynudzają, a korowód kobiet, które przewijają się przez karty powieści, nigdy nie okazuje się tak ważny, jak sugerowałby tytuł. "Kobiety" są bowiem nie o seksizmie, nie o wykorzystywaniu, nie o niezrozumieniu, tylko o samym Chinaskim, który przegląda się w swoich partnerkach jak w lustrze, nie widząc niczego, co nie dotyczy jego samego. Przyzwoita lektura, ale wątpię, by apologeci Bukowskiego rzeczywiście odnajdywali w jego prozie jakieś niesłychane głębie; podejrzewam, że raczej też tylko przeglądają się w nim jak w lustrze.

Ze dwieście stron zajęło mi zrozumienie, co jest właściwie w prozie Bukowskiego takiego atrakcyjnego, że zapamiętany został jako niezwykła osobowość. Podobnie jak w przypadku Pilcha i innych pisarzy erudycją bądź bezpośredniością usiłujących polukrować swoją dupkowatą naturę, Bukowski jest mistrzem autokreacji: swojemu alter ego, Chinaskiemu, nadaje cechy skrajnie...