Ch. Bukowski – Kobiety

Mamy tu galerię kobiet, dwa – trzy scenariusze zachowań i jednego Hanka. Czyta się to dla rozrywki, hedonizm niemal w czystej postaci. Scenariusz zdarzeń jest dość nieskomplikowany, ona dzwoni, wpada, Hank wyciąga alkohol - 300 kaców w roku, odzywa się mało, ale celnie, po czym rzuca szybką propozycję – chodźmy się pieprzyć.

Bukowski vel Chinaski jest już znanym autorem, inkasuje 500 dolców za spotkanie autorskie, wypełnia zarówno uniwersytety, jak i kluby muzyczne do ostatniego miejsca. Warczy na publikę, a ona na niego. Cizie wpadają mu do rąk same, te szalone jak Lydia i te rozsądne jak Sara, pomiędzy nimi otwiera się wachlarz. Chinaski – miłośnik całowania, wielbiciel nóg, entuzjasta rudych włosów, można powiedzieć, że jest w swoim żywiole – gorzała, wiersze i mnóstwo kobiet. A między tymi umówionymi, znajdzie się jeszcze jakaś dziwka.

Bardzo trudno o zapamiętywalne fragmenty, może wtedy kiedy Hank przyjmuje propozycję spotkania z kolejną jego fanką i zaczyna płakać, może wtedy jak słucha piosenek folkowego piosenkarza i nie umie mu powiedzieć, że ten nie ma talentu, może trochę kiedy opowiada o wyuzdanym L.A. …

PS. Przyznam szczerze, że o ile początkowo bawiło i pozwalało oderwać się od zatęchłej rzeczywistości, tak w miarę upływu czasu, przestało. Owszem, czytało się samo, jednak bez entuzjazmu.

Ch. Bukowski – Kobiety

Mamy tu galerię kobiet, dwa – trzy scenariusze zachowań i jednego Hanka. Czyta się to dla rozrywki, hedonizm niemal w czystej postaci. Scenariusz zdarzeń jest dość nieskomplikowany, ona dzwoni, wpada, Hank wyciąga alkohol - 300 kaców w roku, odzywa się mało, ale celnie, po czym rzuca szybką propozycję – chodźmy się pieprzyć.

Bukowski vel Chinaski...