To już kolejna książka czwartego Króla Redondy, która bezapelacyjnie mnie zachwyca i wytrąca z równowagi. Marias (Xavier - jak się dowiadujemy w trakcie lektury) ma niepowtarzalny dar i umiejętność budzenia wątpliwości. W "Czarnych plecach czasu" (ach ten Szekspir) nie jest może tak drobiazgowy jak w fenomenalnej trylogii "Twojej twarzy jutro", ale ten styl jest nie do podrobienia. Autor jest chodzącym, iskrzącym zbiornikiem najczystszej inteligencji. Jego powołaniem jest dotarcie do szczegółu. Nie lubi on niedomówień, pogrubień i zniekształceń. Wszystko musi być dogłębnie zbadane. I tak tym razem poruszamy się w strefie czasu rzeczywistego, ale również za jego czarnymi plecami, a w tym miejscu nasze postrzeganie (ludzkie) jest złudne i nieprzystające do tamtejszych prawideł, których i tak nie dane będzie nam poznać. Nie ma tu łatwych recept, szelmowskich przygód czy beztroskich refleksji. Każda historia opowiedziana na kartach tej książki zawsze prowadzi do czegoś, nawet jeżeli jest to smutna konstatacja. Przenikliwość godna zachwytu, a jednocześnie pomnik wystawiony idei literatury i opowiadania, co na jedno wychodzi.
Ważne: Pozycja tylko dla wtajemniczonych.

To już kolejna książka czwartego Króla Redondy, która bezapelacyjnie mnie zachwyca i wytrąca z równowagi. Marias (Xavier - jak się dowiadujemy w trakcie lektury) ma niepowtarzalny dar i umiejętność budzenia wątpliwości. W "Czarnych plecach czasu" (ach ten Szekspir) nie jest może tak drobiazgowy jak w fenomenalnej trylogii "Twojej twarzy jutro", ale ten styl jest nie do...