"Nadziei potrzebujemy w równej mierze co chleba i mięsa. [...] Potrzebujemy nadziei, bo ona daje nam siłę, by trwać."

Sarah J. Maas to już dobrze znana mi autorka. Z każdą jej, kolejną książką mój apetyt rośnie. Oczekiwania stają się jeszcze większe, a chęć sięgnięcia po więcej przemożna. Czy tak było tym razem? Jak najbardziej.

Podczas srogiej zimy główna bohaterka zapuszcza się w pobliże muru, który oddziela od siebie dwa światy. Świat śmiertelników od świata obdarzonych magią. Podczas polowania zabija ogromnego wilka. Kilka dni później w drzwiach rodzinnej chaty Feyry, staje pochodzący z wysokiego rodu Fae, który żąda zadośćuczynienia za tę zbrodnię. Od tego momentu całe życie Feyry zmienia się diametralnie. Czy dziewiętnastoletnia łowczyni podoła przeznaczeniu?

Sięgnęłam po tę książkę odruchowo. Pani Maas przekonała mnie swoją twórczością już jakiś czas temu. Jednak tym razem oferuje coś zgoła innego. Nadal obracamy się w świecie pełnym magii i nadnaturalnych istot, lecz zamiast historii obsadzonej w świecie ludzi śmiertelnych, przenosimy się w sam środek świata, którym władają potężni Fae.

Muszę szczerze napisać, że czytanie z początku szło mi opornie. Nie wiem czym była spowodowana ta oporność, przecież historia sama w sobie nie jest zła. Winę za to może ponosić fakt, że przez jakiś czas porównywałam historię Feyry z historią Celaeny. Był to duży błąd z mojej strony, więc cieszę się, że w porę się zreflektowałam. Od tej pory lektura "Dworu cierni i róż", sprawiała mi ogromną przyjemność.

W książce brakowało mi jednej, ważnej rzeczy. Brakowało mi poznawania historii z wielu perspektyw. Tutaj głównym i jedynym narratorem jest Feyra. Przyzwyczaiłam się już do braku narracji pierwszoosobowej, a tu taka zmiana. Nie twierdzę, że wyszło to na niekorzyść, lecz mimo wszystko wolę, gdy historia jest przedstawiana z różnych stron.

Co do głównej bohaterki większych zastrzeżeń nie mam. Choć nie okazała się tak biegła i błyskotliwa, to ciężko nie zapałać do niej sympatią. Cieszę się, że tym razem bohaterką jest zwykła śmiertelniczka. Dziewczyna, dla której jedynym i najważniejszym celem w życiu było zapewnić byt rodzinie. Polubiłam również Tamlina, Luciena i Rhysa. Choć każdym kierował inny motyw, to w ostatniej godzinie pokazali kim są naprawdę.

Świat przedstawiony przez Sarah J. Maas, jak zawsze zachwyca. Barwne opisy ziem zwykłych ludzi i magicznych stworzeń. Coś pięknego. Autorka ma wielki dar przekazywania obrazu za pomocą zwykłych słów. Wszystkie fae, te ważniejsze i mniej ważne zostały opisane tak, że zobrazowanie ich nie jest niczym trudnym. Być może się powtórzę, jak już nie raz, ale dla takich książek warto czytać. Warto, bo to co oferuje nam autorka jest wyjątkowe i jedyne w swoim rodzaju.

Z niecierpliwością czekam na kontynuację, jak i na inne książki spod pióra tej autorki.

"Ciesz się swoim ludzkim sercem, Feyro. Żałuj tych, którzy nie czują nic."

Polecam.

"Nadziei potrzebujemy w równej mierze co chleba i mięsa. [...] Potrzebujemy nadziei, bo ona daje nam siłę, by trwać."

Sarah J. Maas to już dobrze znana mi autorka. Z każdą jej, kolejną książką mój apetyt rośnie. Oczekiwania stają się jeszcze większe, a chęć sięgnięcia po więcej przemożna. Czy tak było tym razem? Jak najbardziej.

Podczas srogiej zimy główna bohaterka...