- Widzisz tego ptaka? - mówił. - To gajówka Spencera (wiedziałem, że nie zna prawdziwej nazwy). - Widzisz, po włosku to jest Chutto Lapittida. Po portugalsku - Bom da Peida. Po chińsku - Chung-long-tah, a po japońsku - Katano Tekeda. Możesz poznać nazwy tego ptaka we wszystkich językach świata, ale kiedy już się ich nauczysz, nie będziesz miał o nim bladego pojęcia. Będziesz tylko wiedział, że ludzie w różnych miejscach świata tak go nazywają. Więc popatrzmy sobie na ptaszka i zobaczmy, co robi, bo to się właśnie liczy. (Bardzo wcześnie nauczyłem się, jaka jest różnica między poznaniem nazwy jakiegoś przedmiotu a wiedzą o nim).

- Widzisz tego ptaka? - mówił. - To gajówka Spencera (wiedziałem, że nie zna prawdziwej nazwy). - Widzisz, po włosku to jest Chutto Lapittid...

Każdemu człowiekowi dany jest klucz do bram nieba. Ten sam klucz otwiera bramy piekielne.

Każdemu człowiekowi dany jest klucz do bram nieba. Ten sam klucz otwiera bramy piekielne.

Kiedy jadę do Albuquerque w następną sobotę, dowiaduję się, o co chodzi. W pokoju stoi ruszcik na węgiel drzewny – kupiła go w dziale sprzedaży wysyłkowej u Searsa. Ma szesnaście cali średnicy (ok. 38 cm) i nóżki. – Pomyślałam, że moglibyśmy zjeść befsztyk – mówi Arlene. – Jak, do diabła, mamy tego używać tutaj, w pokoju, przecież to dymi i nie wiadomo co! – Nie, nie. Wystarczy, że go wyniesiesz na trawnik. Teraz co niedziela będziesz mógł nam robić befsztyk. Szpital mieścił się zaraz przy drodze nr 66, głównej szosie prowadzącej przez całe Stany! – Nie mogę – oświadczyłem. – Widziałaś, jak pędzą te wszystkie auta i ciężarówki i ilu ludzi chodzi tam i z powrotem po chodniku? Nie mogę tak po prostu wyjść i jakby nigdy nic przyrządzać na trawniku befsztyk! – A co ciebie obchodzi, co myślą inni? – Arlene po prostu mnie tym torturowała. – W porządku – mówi i otwiera szufladę. – Pójdziemy na kompromis: nie będziesz musiał zakładać czapki kucharskiej ani rękawic. Pokazuje mi czapkę (prawdziwa czapka kucharska) i rękawice, potem rozkłada fartuch i każe mi go przymierzyć. Na przodzie fartucha widzę jakiś głupi napis, „KRÓL GRILLA”, czy coś w tym rodzaju. – Dobrze już, dobrze! – wołam przerażony. – Upiekę ci te befsztyki na trawniku! Odtąd w każdą sobotę albo w niedzielę wychodziłem na drogę nr 66 i przyrządzałem befsztyki.

Kiedy jadę do Albuquerque w następną sobotę, dowiaduję się, o co chodzi. W pokoju stoi ruszcik na węgiel drzewny – kupiła go w dziale sprzed...