Przyznam, że miałam spory problem z oceną tej książki. Z jednej strony Grzesiuk opisuje bardzo ciekawą historię, przedstawia obozowe życie w nieco inny sposób niż reszta znanych mi książek o tej tematyce. Niezwykle drobiazgowo, szczegółowo, bez patosu, czasem ma się wręcz wrażenie czytania książki przygodowej, w której bohater nieźle się bawi. Grzesiuk nie unika drażliwych tematów nieporuszanych przez innych autorów, nikogo nie wybiela (no może poza sobą, ale o tym za chwilę), ukazuje życie takim jakie było zarówno w najcięższych dla niego początkowych latach, jak i potem, gdy już wiedział jak się "ustawić". To wszystko liczę książce oczywiście na plus. Było jednak również sporo drażniących mnie rzeczy. Pomijam język jakim książka została napisana (taki wszak urok Grzesiuka), niezmiernie natomiast denerwowało mnie to jego ciągłe podkreślanie własnej zaradności, własnego cwaniactwa. Podkreślanie wprost i niemalże w kółko własnego sprytu. Ja to wszystko umiem sobie wyczytać między wierszami, naprawdę. Umiem sobie wyrobić własne zdanie o cechach charakteru bohatera, czytając o jego losach. Ciągłe, uparcie pchane mi do głowy jaki to jestem cwaniaczek strasznie mnie irytowało. Uznawanie innego więźnia za egoistę, bo uchylał się od pracy podczas, gdy niemalże cała książka opowiada o "miganiu się" od pracy samego autora również jakoś nie zrobiło na mnie najlepszego wrażenia. Jak więc ocenić książkę, ogólnie interesującą i ciekawą, której głównego bohatera a zarazem autora nie polubiło się szczególnie?

Przyznam, że miałam spory problem z oceną tej książki. Z jednej strony Grzesiuk opisuje bardzo ciekawą historię, przedstawia obozowe życie w nieco inny sposób niż reszta znanych mi książek o tej tematyce. Niezwykle drobiazgowo, szczegółowo, bez patosu, czasem ma się wręcz wrażenie czytania książki przygodowej, w której bohater nieźle się bawi. Grzesiuk nie unika drażliwych...