„Tajemnicza historia w Styles” to kolejna książka Agathy Christie, którą miałam okazję czytać i chyba mogę już napisać, że angielska pisarka od pewnego czasu należy do grona moich ulubionych autorek. Nie każdy tytuł zachwyca mnie równie mocno (mniej trafiają do mnie na przykład zbiory opowiadań), ale i tak czerpię ogromną przyjemność z każdego spotkania - wysilania szarych komórek, wymyślania jakimi ścieżkami tym razem wędrowały myśli Królowej Kryminałów i prób odkrycia kto jest winny.

Kapitan Hastings po odesłaniu z frontu trafia na swojego dawnego znajomego Johna. Od słowa do słowa pojawia się zaproszenie do posiadłości Cavendishów – Styles Court, gdzie po pewnym czasie, przy rozbitej filiżance, kończy swój żywot pani domu. Okoliczności są na tyle niepokojące, że trudno uwierzyć w naturalną śmierć, a duże pieniądze i niedawny ślub ofiary z o wiele młodszym mężczyzną wydają się być dziwnym zbiegiem okoliczności. Na szczęście Herkules Poirot, który wkracza na scenę zbrodni, ani myśli wierzyć w przypadki.

Na pierwszy plan jak zawsze wysuwa się wąsaty detektyw, ale trochę na przekór zacznę jednak od Hastingsa, którego obecność wcale nie jest bez znaczenia. Uczynienie go narratorem uważam za świetne posunięcie, pewnie dlatego, że historia widziana jego oczami przypomina mi trochę to, jak ja sama w pierwszym odruchu na nią patrzyłam – trzymając się głównej osi faktów. Dosyć szybko się jednak zreflektowałam, bo wiem, że te najbardziej prawdopodobne rozwiązania niekoniecznie są tymi właściwymi, a znaczenie ma czasami pozornie mało istotny szczegół. Rozmyślania Hastingsa mają też tę zaletę, że pozwalają uporządkować dotychczas zgromadzone informacje i spojrzeć jeszcze raz na całość.



Nie sposób nie wspomnieć, że „Tajemnicza historia w Styles” to pierwsza powieść kryminalna Agathy Christie. Herkules Poirot w porównaniu do późniejszych historii (chociażby „Morderstwa w Orient Expressie”) wydawał mi się znacznie bardziej energiczny w trakcie prowadzenia śledztwa, ale też niespokojny, gdy jakiś element nie pasował do jego układanki. Nie było tu tak silnego opanowania, które staje się później dla niego typowe. Od razu widać jednak metodyczne podejście do sprawy i chęć nie tylko odgadnięcia kto jest winny, ale przede wszystkim jednoznacznego udowodnienia, że to właśnie ta osoba dokonała morderstwa. Poirot nie zadowala się świadomością, że zna prawdę – on zdecydowanie chce, by wszystko dało się od początku do końca wytłumaczyć i z lubością robi to na koniec powieści.

Cenię belgijskiego detektywa, bo nikt tak jak on nie potrafi analizować wszystkich poszlak i łączyć faktów. Cenię Agathę Christie, bo to ona zawsze tak sprawnie tworzy zagadkę kryminalną i próbuję zmylić czytelnika, co w „Tajemniczej historii w Styles” doskonale widać. Po raz kolejny znalazłam się w sytuacji, gdy łapałam się za głowę (w momencie w którym wszystko stawało się jasne), że niby błahe niuanse miały tak duże znaczenie. Co ciekawe pomysł na morderstwo z pierwszej detektywistycznej powieści angielskiej autorki nie jest jakoś specjalnie oryginalny, ale wiele szczegółów po drodze (chociażby umieszczony w książce plan z rozmieszczeniem pokoi) sprawia, że nie sposób się nudzić.

Doskonale się bawiłam w trakcie tego spotkania z Agathą Christie i chociaż pierwsze dzieła niekoniecznie wypadają tak przekonująco jak te późniejsze, to myślę, że „Tajemnicza historia w Styles” jest doskonałym otwarciem kryminalnych historii tworzonych przez autorkę.

http://www.k-czyta.pl/2015/12/moze-sie-czegos-napijesz-agatha.html

„Tajemnicza historia w Styles” to kolejna książka Agathy Christie, którą miałam okazję czytać i chyba mogę już napisać, że angielska pisarka od pewnego czasu należy do grona moich ulubionych autorek. Nie każdy tytuł zachwyca mnie równie mocno (mniej trafiają do mnie na przykład zbiory opowiadań), ale i tak czerpię ogromną przyjemność z każdego spotkania - wysilania szarych...