"Przerażały mnie nieskończone możliwości nieskończoności. I parę razy przez to zaczęło mi walić serce, poczułem gulę w gardle i się spociłem."
W literaturze mamy całą armię odmieńców takich co to niby są głupi, a jednak w sumie to tacy mali filozofowie, mędrcy, którzy widzą i czują więcej ... W tym znaczeniu książka Rudisia nie jest oryginalna. A jednak ma w sobie to COŚ. Mnie zauroczyła tym wszystkim, co sprawia, że tak bardzo lubię czeską literaturę w ogóle: dystansem do opowiadanych zdarzeń, specyficznym poczuciem humoru, poezją, ciepłem, postrzeganiem epizodów odczuwanych zwykle jako przykre i poniżające w kategoriach uniwersalnych. I tak główny bohater Fleichman patrzy na świat ze swojego Grandhotelu na górze Jested w Libercu i widzi wszystko pomniejszone i być może tylko dzięki temu dystansowi potrafi funkcjonować w świecie. Marzy jednak o tym, by wyrwać ze swojego ciasnego życia... polecieć prosto w chmury, bo chmury, niże i wyże baryczne to dla niego najpewniejszy układ odniesienia. Książka jest cudownie napisana, pełna pięknych zdan i sentencji, które chce się przepisać i powiesić nad łóżkiem.
No i zaczarowana powieścią „Grandhotel“ zaplanowałam sobie na wiosnę podróż do Liberca. Niestety w tytułowym hotelu nie było już miejsc. Wielka szkoda! To tak na marginesie. Kto czytał ten zrozumie ;-).

"Przerażały mnie nieskończone możliwości nieskończoności. I parę razy przez to zaczęło mi walić serce, poczułem gulę w gardle i się spociłem."
W literaturze mamy całą armię odmieńców takich co to niby są głupi, a jednak w sumie to tacy mali filozofowie, mędrcy, którzy widzą i czują więcej ... W tym znaczeniu książka Rudisia nie jest oryginalna. A jednak ma w sobie to COŚ....