Stanisław Dygat od dłuższego czasu krążył w mojej świadomości jako, że maniakalnie wręcz interesuje mnie postać Kaliny Jędrusik. Czytając więc jej biografie lub oglądając filmy jej poświęcone postać Dygata była wspominana nader często, czy przez samą Kalinę czy przez ich przyjaciół. Z tego też tytułu nabrałem ochoty na poznanie jego twórczości. Wpadła mi w szpony powieść „Jezioro Bodeńskie”, rzuciłem się na nią chętnie i niestety, nie moja to bajka. Jak chętnie się rzuciłem, tak niechętnie kontynuowałem lekturę.

Historia sama w sobie ciekawa bardzo. Ale to jak ją opowiada Dygat już niekoniecznie. Nie przypadł mi do gustu ten jego „przeintelektualizowany” styl, ta egzaltacja. Powieść chwilami była nazbyt pompatyczna. I kiedy już autor spuszczał z tonu, zaczynało się robić ciekawie to nagle znowu zaczynał wpadać w te swoje pretensjonalne tony. Ja nie wiem, może ja kretyn zupełny jestem i nie zrozumiałem Dygata, jego stylu i jego języka, ale po prostu nie trafił kompletnie w mój gust.

Nie będę zaprzeczał jednak, że to inteligentny autor. Środki wyrazu środkami wyrazu, jedni je kupią od razu w całości, dla innych będą one ciężkostrawne. Można mieć przepiękny głos a śpiewać piosenki od których uszy więdną i plomby z zębów wypadają bo nie trafiają w gust. Można mieć genialny talent malarski a malować rzeczy na które się patrzy z trudem i w bólach bo nie trafiają w gust. I w moim przypadku tak było z „Jeziorem Bodeńskim” – ma Dygat niewątpliwie talent ale nie trafił kompletnie w mój gust jego przekazem.

Może następnym razem panie Dygat. Bo z sentymentu do Kaliny dam jeszcze jedną szansę.

Stanisław Dygat od dłuższego czasu krążył w mojej świadomości jako, że maniakalnie wręcz interesuje mnie postać Kaliny Jędrusik. Czytając więc jej biografie lub oglądając filmy jej poświęcone postać Dygata była wspominana nader często, czy przez samą Kalinę czy przez ich przyjaciół. Z tego też tytułu nabrałem ochoty na poznanie jego twórczości. Wpadła mi w szpony powieść...