Kontynuacje serii często bywają słabsze od swych poprzedników, wie o tym chyba każdy. W związku z tym można by pomyśleć, że będę miała obawy przed sięgnięciem po "Mroczną Bohaterkę. Jesienną Różę", ale tak nie było. Dlaczego? A to dlatego, że od pierwszej chwili miałam ochotę poznać tom drugi tej historii, gdyż poprzedni bardzo miło wspominałam i nie mogłam się doczekać kontynuacji, na którą swoją drogą trochę trzeba było czekać. Jesteście ciekawi czy powieść okazała się wartą czekania?

Jesienna Róża jest piętnastolatką, która jak na jej wiek przystało, powinna zajmować się chłopcami, modą i spotkaniami z przyjaciółmi. Nie jest ona jednak typową nastolatką, lecz dziedziczką tytułu książęcego i Mędrcem władającym magią. Z tego powodu pełni też w swojej szkole rolę strażniczki, a do jej zadań należy ochrona ludzi przed czarną magią. Gdy w miasteczku dochodzi do ataku śmiertelnie groźnych Extermino, do hrabstwa Devon przybywa wsparcie w postaci przystojnego księcia Fallona. Czy dwóch strażników Mędrców da radę ze sobą współpracować? Czy Róża odkryje, co łączy ją z porwaną Violet Lee i zapobiegnie wybuchowi wojny pomiędzy rasami?

Sięgając po "Jesienną Różę" bałam się trochę tego, że będzie ona zbyt mocno powiązana z "Kolacją z wampirem". Strach mój nie brał się z tego, że poprzedni tom mi się nie podobał. Obawiałam się po prostu, że pogubię się w tym wszystkim, gdyż pierwszą część czytałam prawie rok temu. Okazało się jednak, że autorka tym razem przedstawiła losy dziewczyny z równoległego wymiaru, przez co powiązań między Różą a Violet było sporo, ale nie było opcji, żeby się tu nie odnaleźć. Bardzo miło zaskoczyło mnie to rozwiązanie i według mnie lepiej nie można było tego poprowadzić.

Fabularnie powieść wypada dobrze, ale zraziły mnie trochę wszędobylskie potyczki polityczne. Nie lubię polityki, jestem w tym temacie kompletnie zielona i momentami bardzo ciężko było mi się w tym połapać. Przymykam jednak oko na ten element, ponieważ był on bardzo ważny w przypadku zarysu fabularnego. Tak naprawdę cała powieść opiera się na konflikcie między ludźmi, a mrocznymi istotami. Podobał mi się pomysł i wykonanie, ale tak jak mówię - bycie laikiem w kwestiach politologicznych utrudniało mi trochę zadanie :P

W języku, jakim posługuje się autorka, nie dało się nie zauważyć młodzieżowego wydźwięku, ale zdarzały się chwile, w których reprezentował on nieco wyższy poziom. Nie oczekiwałam zresztą bogatego słownictwa, gdyż wiek bohaterki wyraźnie wskazuje na to, że książka skierowana jest przede wszystkim do młodzieży.
A propos - wiek głównej bohaterki budził trwogę i jestem przekonana, że wiele z Was będzie tym faktem zaniepokojonych (by nie powiedzieć zniesmaczonych), ale według mnie zachowanie Róży nie było tak tragiczne, jak można by się spodziewać. Jej postawa była zmienna jak pogoda, to fakt, ale koniec końców nie doprowadzało mnie to do szewskiej pasji, a tego obawiałam się najbardziej.
Zdecydowanie dużo bardziej od zmian nastroju Róży, denerwowało mnie jej podejście do księcia, ale o tym może później :)

Jeśli chodzi o magiczne elementy, których w tej części nie brak, mnie się to (o dziwo!) podobało. Nie przepadam za książkami, w których bohaterowie władają magicznymi zdolnościami, które w dodatku wyzwala się za pomocą zaklęć, ale umiejętność ta pasowała mi zarówno do Fallona jak i do Róży i chyba dzięki temu tak dobrze to przyjęłam.

W temacie bohaterów muszę przyznać, że polubiłam Różę, ale wydaje mi się, że głębszą więź udało mi się stworzyć z bohaterką poprzedniego tomu, czyli Violet Lee. Róża była jednak postacią, o której łatwo można było wyrobić sobie zdanie. Wydaje mi się, że autorka dała nam możliwość dokładnego jej poznania, ale całkowicie odwrotnie było w przypadku Extermino i Fallona. Bardzo żałuję, że Gibbs przedstawiła tak mało rozdziałów z perspektywy księcia, bo bardzo go polubiłam i choć nie był tak wyrazisty jak Kaspar Varn, miał w sobie coś ujmującego.

Biorąc pod lupę uczucie między Różą i Fallonem ciężko jest mi powiedzieć cokolwiek na temat tej pary. Niby polubiłam i jedno i drugie, niby czekałam aż autorka ich połączy, ale mimo wszystko zabrakło mi między nimi "tego czegoś". Zdecydowanie bardziej odczuwałam chemię między bohaterami "Kolacji z wampirem". Może miał na to wpływ porywczy charakter Kaspara, którego odrobinę brakowało Fallonowi... Trudno powiedzieć, ale nie byłam oczarowana stworzonym tu romansem, choć nie było też tak, że nie podobało mi się sparowanie tej dwójki.

Czytając moje dopiski można stwierdzić, że bardziej podobał mi się tom pierwszy. Tak jednak nie było. Uważam, że obie części są tak samo fascynujące i urokliwe. Autorka mimo swojego młodego wieku, zaserwowała nam garść całkiem emocjonujących wydarzeń i uraczyła historią, która była porywająca. Powieść ma w sobie pewnego rodzaju urok, który od niej bije i pozwala czytelnikowi chłonąć opisywane przez autorkę wydarzenia. Łatwo jest wsiąknąć w tę historię. Ja od pierwszej strony zanurzyłam się w tej opowieści, a później wchodziłam w nią już tylko coraz głębiej, by na sam koniec przepaść i stwierdzić "szkoda, że już się skończyło".
Doszukałam się kilku mankamentów, ale prawda jest taka, że książka zauroczyła mnie w jakiś sposób i z wielką przyjemnością poznam dalsze losy bohaterów. Nie tylko tych z tomu drugiego, lecz również z pierwszego. Ja na to czekam, a Was zachęcam do poznania dwóch pierwszych tomów o Mrocznych Bohaterkach :)

Kontynuacje serii często bywają słabsze od swych poprzedników, wie o tym chyba każdy. W związku z tym można by pomyśleć, że będę miała obawy przed sięgnięciem po "Mroczną Bohaterkę. Jesienną Różę", ale tak nie było. Dlaczego? A to dlatego, że od pierwszej chwili miałam ochotę poznać tom drugi tej historii, gdyż poprzedni bardzo miło wspominałam i nie mogłam się doczekać...