Na tronie Ziemiomorza nareszcie zasiadł król, a dzięki temu w końcu miał zapanować: pokój, dostatek i szczęście. Ogólnie rzecz biorąc, wszystko to się spełniło; bandy piratów powoli zostały rozproszone, zmniejszyła się liczba kradzieży i morderstw, ale mimo wszystko,
gdzieś w niewielkim zakątku tego potężnego Archipelagu, komuś pozornie małemu stała się wielka krzywda...

A mowa tu o dziewczynce o imieniu Therru, cudem uratowanej z płomieni. Młoda osóbka została zmaltretowana i wrzucona do ognia przez tajemniczych, okrutnych ludzi, którzy prawdopodobnie byli jej rodzicami. Jednak dzięki pomocy dorosłej już Tenar (głównej
bohaterki "Grobowców Atuanu") udało jej się przeżyć. Jaką rolę odegrała w tej historii? To już tajemnica.

Drugą czołową bohaterką jest, zwana na co dzień Panią Gohą, Tenar. Ostatnio czytałam o niej, jako młodej, silnej, ale również zdezorientowanej i zagubionej dziewczynie, która poszukiwała swojego miejsca na ziemi. Teraz wyrosła, jest matką dwojga dorosłych dzieci i
wdową zarazem. Opiekuje się nie tylko domom Ogiona, w którym postanowiła mieszkać, ale również swoją przybraną córką, a to nie lada wyzwanie. Nie chodzi o to, że Therru sprawia jakieś problemy, nie. To ludzie brzydzą się jej, unikają jej, uważają, że przynosi nieszczęścia. Znajdują się i tacy, którzy chcą ją za wszelką cenę zgładzić.

Ged schodzi na drugi plan. Wrócił do dawnego życia po utracie mocy, popadł w deprechę i nie wie co ze sobą zrobić. I to pierwsza rzecz, która mnie niemiłosiernie zdenerwowała.

Czytając wcześniejsze części miałam o Krogulcu znacznie inną opinię. Myślałam, że jest on wzniosły, cierpliwy, ale na pewno nie egoistyczny! - jak się tu okazało. Owszem, dopiero po długich przemyśleniach w końcu stwierdza, że nie można się załamywać i trzeba dalej żyć i pomagać, ale jak dla mnie to już trochę za późno.

Kolejna sprawa - cała akcja...co ja piszę?! Całkowity brak akcji! Myślałam, że nie doczytam tej części do końca. Zapowiadało się fajnie, a potem...totalna kicha. Jedyny emocjonujący moment obejmuje ostatnie 10 stron książki. Wielka szkoda, że tylko na to stać było autorkę.


Za co jednak można pochwalić IV część Ziemiomorza?

W tej, jak i w poprzednich częściach, było sporo opisów przyrody, a świat wykreowany przez Ursulę K. Le Guin jest naprawdę rewelacyjny i dość przyjemnie się o nim czyta.

W książce znalazł się jeden z moich ulubionych bohaterów, a mianowicie Arren, który zasiadł na tronie Ziemiomorza. Rzadko zdarza mi się pokochać jakąś książkową postać, a właśnie tak jest w tym przypadku. Młodzieniec nic, a nic się nie "pogorszył", za to wyrósł, dojrzał i nadal pozostał bystrym i uprzejmym, wrażliwym na ludzkie cierpienie, człowiekiem.

W tej części pojawił się również wątek dotyczący jednej z teorii, mówiącej o tym, skąd wzięli się ludzie Ziemiomorza. Nie myślcie, że od bogów, albo małp, bo nie. Tamtejsi mieszkańcy pochodzą od Smoków i mają z nimi wiele wspólnego. Nie będę zdradzać szczegółów, bo nuż widelec, ktoś z was będzie chciał to przeczytać.


To chyba tyle plusów. Mimo, że książka ma swoje zalety, posiada ukryte drugie dno i zawiera wiele prawd moralnych (o, i jeszcze to!), nic to nie daje, bo 180 stron jest całkowitym brakiem akcji, a czytelnik umiera z nudów.


Stwierdzam więc, że jest to najgorsza, jak dotąd, ze wszystkich części cyklu Zmiemiomorze. Mam nadzieję, że na kolejnej się nie zawiodę.

Na tronie Ziemiomorza nareszcie zasiadł król, a dzięki temu w końcu miał zapanować: pokój, dostatek i szczęście. Ogólnie rzecz biorąc, wszystko to się spełniło; bandy piratów powoli zostały rozproszone, zmniejszyła się liczba kradzieży i morderstw, ale mimo wszystko,
gdzieś w niewielkim zakątku tego potężnego Archipelagu, komuś pozornie małemu stała się wielka krzywda...

A...