Po kilku podejściach do tej powieści mogę śmiało stwierdzić, że miałam rację i nie jest jedną z moich ulubionych. Historia jest rozwleczona i bardzo się dłuży. Główny wątek jest ciekawy, jednak mógłby być prowadzony żwawiej, a wątki poboczne, zarówno te polityczne, jak i te miłosne, czasem były męczące, oderwane od rzeczywistości i zwyczajnie nużące. Gdyby nie sam zamysł i niektóre szczegóły, ocena byłaby niższa.

Po kilku podejściach do tej powieści mogę śmiało stwierdzić, że miałam rację i nie jest jedną z moich ulubionych. Historia jest rozwleczona i bardzo się dłuży. Główny wątek jest ciekawy, jednak mógłby być prowadzony żwawiej, a wątki poboczne, zarówno te polityczne, jak i te miłosne, czasem były męczące, oderwane od rzeczywistości i zwyczajnie nużące. Gdyby nie sam zamysł i...

Z początku ta książka nie przekonała mnie do siebie. Dopiero za drugim podejściem, po dobrnięciu dalej, okazała się całkiem niezła. Oryginalna historia z wiernym odtworzeniem religii głównej bohaterki. Jednak momentami zbyt przeciągnięta i dłużąca się.

Z początku ta książka nie przekonała mnie do siebie. Dopiero za drugim podejściem, po dobrnięciu dalej, okazała się całkiem niezła. Oryginalna historia z wiernym odtworzeniem religii głównej bohaterki. Jednak momentami zbyt przeciągnięta i dłużąca się.

Powieść dzieje się w Pakistanie. - "Wciąż zdarzają mi się niekontrolowane ataki szlochu w chwilach, kiedy najmniej się tego spodziewam, i wiem, że płaczę za mamą. Ale czuję też, że zaczyna to przechodzić w spokojniejszy smutek, w taki, który stanie się częścią mojego charakteru, nie niszcząc mnie zarazem. Brzmi to tak, jakby wszystko było łatwe. Nic nie jest łatwe." To studium tęsknoty za matką. Analizowanie uczuć i rozdarcia kilkunastoletniej dziewczynki, którą matka, aktywistka ruchu kobiet, porzuciła by - "Nadawać sens światu, gdy wydał się bezsensowny". Przemoc, niesprawiedliwość, okrutna śmierć, walka o prawa kobiet i nie tylko. Porusza, uczy, wzrusza do łez, niepewność czy ona żyje czy nie. "Piszę na piasku imię mojej matki..." Polecam kto lubi takie azjatyckie klimaty.

Powieść dzieje się w Pakistanie. - "Wciąż zdarzają mi się niekontrolowane ataki szlochu w chwilach, kiedy najmniej się tego spodziewam, i wiem, że płaczę za mamą. Ale czuję też, że zaczyna to przechodzić w spokojniejszy smutek, w taki, który stanie się częścią mojego charakteru, nie niszcząc mnie zarazem. Brzmi to tak, jakby wszystko było łatwe. Nic nie jest łatwe." To...

Są książki, które połyka się jednym tchem. I są książki, które w nieskończoność się ciągnął. I niestety ta książka należy do tej drugiej grupy. Pomimo, że nawet jest ciekawa, to czytając ją, męczyłam się. I pomimo przekręcania kolejnych kartek, miałam wrażenie, że wcale jej nie ubywa.

Są książki, które połyka się jednym tchem. I są książki, które w nieskończoność się ciągnął. I niestety ta książka należy do tej drugiej grupy. Pomimo, że nawet jest ciekawa, to czytając ją, męczyłam się. I pomimo przekręcania kolejnych kartek, miałam wrażenie, że wcale jej nie ubywa.

Moje pierwsze zetknięcie z twórczością Kamili Shamsie.

"Nietuzinkowa powieść o rozpaczy i stracie, o bohaterstwie i cichym trwaniu" - oto co jest napisane na okładce książki.

Aasmaani Inqalab jest trzydziestojednoletnią kobietą. Kobietą, która miała nieszczęśliwe dzieciństwo, której matka - aktywistka walczyła o prawa dla kobiet, lepszy świat. Do dziś Aasmaani nie może się pogodzić z jej stratą i Poety - mężczyzny, którego kochała jej matka.

Ed, właściciel STD, jest synem Szinaz Said, która zrezygnowała z kariery dla swojego syna. Minęło już piętnaście lat, i właśnie teraz Szinaz wraca z powrotem do karery aktorskiej.

Aasmaani przyjmuje ofertę pracy w STD, w firmie Eda, który swoją drogą nie jest jej obojętny. Szinaz przekazuje Aasmaani zaszyfrowaną wiadomośc szyfrem, którego używali jej matka Samina i jej ukochany Poeta.

Aasmaani odszyfrowuje wiadomość. Na początku nie chce wierzyć, że Poeta żyje. Pojawiają się kolejne zaszyfrowane wiadomości, a kobieta zaczyna wierzyć, że Poeta nie odszedł, lecz żyje i ktoś go uwięził....

Aasmaani rozpoczyna poszukiwania. Dociera do Archiwum, czytając wycinki z gazety, próbując ustalić czy jest dowód, że Poeta mógł przeżyć. Kiedy wreszcie dostaje kolejny zaszyfrowany list z wiadomością, że oglądał program telewizyjny, kobieta postanawia przesłać mu wiadomość w lokalnej telewizji...

Co ta wiadomość może zmienić w życiu bohaterów? Czy Aasmaani dowie się prawdy o Poecie i swojej matce? Czy będzie jej dane przeżyć wielką miłość z Edem? Na te pytania odpowiedzi zajedziecie w książce.

Autorka mile mnie zaskoczyła. Fakt, w niektórych miejscach książka się ciągnie, ale dla namiętnego czytelnika książek jest to coś w rodzaju delektowaniem się kawy itd. Ja cały czas zastanawiałam się czy Poeta żyje i dopiero pod koniec książki dostałam odpowiedź na moje pytanie - nie spodziewałam się takiego obrotu akcji...

Podsumowując:
1) Pierwsze spotkanie z autorką udane
2) Jeśli wpadnie mi w ręce książka z jej nazwiskiem to ją kupię
3) Wątek miłosny jest tu na drugim planie
4) Dla pasjonatów zagadek i akcji - znajdziecie tu coś dla siebie.

Karaczi, ciekawy kraj, ciekawa kultura. Czy polecam? Jak najbardziej.

Moje pierwsze zetknięcie z twórczością Kamili Shamsie.

"Nietuzinkowa powieść o rozpaczy i stracie, o bohaterstwie i cichym trwaniu" - oto co jest napisane na okładce książki.

Aasmaani Inqalab jest trzydziestojednoletnią kobietą. Kobietą, która miała nieszczęśliwe dzieciństwo, której matka - aktywistka walczyła o prawa dla kobiet, lepszy świat. Do dziś Aasmaani nie może...

Ilość stron: 381
To pierwsza książka tej autorki jaką przeczytałam. Do lektury zachęcił mnie opis na okładce. Dobrze się to czyta. Bywają momenty w których treść nie zaciekawia. Wtedy zwracałam uwagę na interesujące cytaty. Powieść ta zawiera ich wiele. Polecam to dzieło każdemu zarówno ze względu na cytaty i fabułę.

Cytaty: str 22, 32,33,34, 35, 37 40, 41, 44, 59, 63, 91, 99, 119, 150, 161 – 162, 163, 165, 204, 262, 332, 340, 372.

Niektóre ciekawe cytaty:

„Ludzie zmieniają się zupełnie – odrzekłam – Pomyśl o Narcyzie. Stał się kwiatem. Moim zdaniem to jest zmiana.” (str 33)

„Może to głupie imię, ale nie znaczy jeszcze, że właściciel jest głupi.” (str 34)

„Patrząc jak ktoś umiera, uczysz się go kochać na nowy sposób.” (str 35)

„Jeśli wystarczająco wielu ludzi w coś wierzy, przekonanie staje się nieodróżnialne od prawdy i człowiek nie potrafi zrozumieć, jak ktokolwiek na podstawie tych samych faktów może dojść do innych wniosków; uzna, że to tylko upór, zaprzeczenie albo samooszukiwanie się.” (str 119)

„Charakter jest tylko wymysłem, ale ten wymysł staje się powodem i usprawiedliwieniem naszego postępowania”. (str 165)

„Niektórym ludziom ufasz ze względu na więź, jaka cię z nimi łączy, dlatego że zasłużyli sobie na twoje zaufanie, a innym ufasz bo wiesz, że zaufanie jest dla nich rzeczą świętą i jeśli obdarzysz ich zaufaniem, to do ostatniego tchu będą się starali na nie zasłużyć.” (str 184)

„Ale po jakimś czasie wszystko, czego się uczysz, wnika w ciebie i staje się twoją własnością.” (str 332)

Ilość stron: 381
To pierwsza książka tej autorki jaką przeczytałam. Do lektury zachęcił mnie opis na okładce. Dobrze się to czyta. Bywają momenty w których treść nie zaciekawia. Wtedy zwracałam uwagę na interesujące cytaty. Powieść ta zawiera ich wiele. Polecam to dzieło każdemu zarówno ze względu na cytaty i fabułę.

Cytaty: str 22, 32,33,34, 35, 37 40, 41, 44, 59, 63,...

Aasmaani ma trzydzieści jeden lat,ale wiedzie nieustabilizowane życie. Jest córką legendarnej aktywistki i myślicielki, pięknej Saminy. Samina, po śmierci ukochanego pogrążyła się w rozpaczy i w końcu popełniła samobójstwo. Minęło 14 lat a Aasmaani, wciąż niepogodzona z tym faktem, łudzi się, że matka wróci. Zwłaszcza, że przyjaciółka matki dostaje wiadomość, którą mógłby napisać ukochany jej matki, Poeta. Aasmaani zaczyna wątpić i w jego śmierć i stara się dociec, jak było w istocie. W dodatku na jej drodze staje Ed,kapryśny syn legendarnej aktorki.

Cieszę się, że moja znajomość z twórczością Shamsie nie zaczęła się od tej książki, bo chyba nieprędko sięgnęłabym po następne. O ile wątek skomplikowanych relacji w rodzinie Aasmaani i jej poszukiwanie prawdy o Saminie i Poecie są ciekawe, to sama bohaterka jest irytująca. Trzydziestolatka zachowująca się jak obrażona nastolatka, która sądzi, że lepiej zna uczucia bliskich niż oni sami. Potrafi im mówić bardzo przykre rzeczy, ale wszyscy jej wybaczają, bo straciła matkę. Ja rozumiem- trauma, ale czy to tłumaczy chamskie momentami zachowanie? Podobała mi się natomiast postać ojca Smaani, który byłej żonie zawsze pomagał, choć miał do niej żal oraz poety Mirzy, który ze strachu przed represjami przestał pisać zaangażowaną politycznie poezję. Są bardziej ludzcy niż główna bohaterka.

Aasmaani ma trzydzieści jeden lat,ale wiedzie nieustabilizowane życie. Jest córką legendarnej aktywistki i myślicielki, pięknej Saminy. Samina, po śmierci ukochanego pogrążyła się w rozpaczy i w końcu popełniła samobójstwo. Minęło 14 lat a Aasmaani, wciąż niepogodzona z tym faktem, łudzi się, że matka wróci. Zwłaszcza, że przyjaciółka matki dostaje wiadomość, którą mógłby...

Historia ta pokazuje, że my ludzie, mamy tendencję do snucia pewnych historii i kurczowego ich trzymania się, trwania w iluzji by bronić się przed bólem i twardą rzeczywistością. Jednak nadchodzi moment, kiedy coś pęka i uświadamiamy sobie pewne rzeczy. Ból w smutnych sytuacjach jest nieunikniony i prędzej czy później, przychodzi się z tym zmierzyć :(
Pokazuje też to, jaki wpływ na życie ma nasze dzieciństwo, jak sprawy z przeszłości rzucają cień na teraźniejszość i jakie wynikają z tego konsekwencje dla dorosłych już ludzi.
Co do samej książki, to sięgając po nią, to w sumie spodziewałam się czegoś innego. Lubię książki w około arabskich klimatach, przeczytałam już różne, ale ta jest zupełnie inna, owszem są tu wzmianki o społeczeństwie pakistańskim a właściwie dwa epizody, jeden- zabójstwo honorowe a drugi o kobiecie skazanej za gwałt, którego ofiara padła. Jednak nie jest to książka, z której dowiemy się mnóstwo rzeczy na temat tamtejszej kultury. Nie ukrywam, że uwielbiam takie "smaczki" w książkach tego typu. Natomiast dużo tu wtrąceń ze sceny politycznej Pakistanu, co mimo jeśli ktoś nie lubi polityki, to w tej lekturze jest to podane w bardzo przystępny sposób, bowiem w kontekście działań Saminy, wszystko się zgrabnie ze sobą splata. W "Złamanych wersetach", znajdziemy wiele odwołań do Szekspira czy legendy o Merlinie i Nimue.
Nie przypadła mi jakoś szczególnie do gustu cała ta historia miłosna, wręcz przerysowana, i to właśnie przez ten wątek, książka wywołuje u mnie ambiwalentny stosunek. Jej negatywny wydźwięk nie pasuje mi jakoś do muzułmańskiego społeczeństwa.
Technicznie, rzecz biorąc książka jest porządnie napisana, literacki język, postacie dokładnie opisane, ich odczucia, co pozwala każdego z osobna poznać bliżej, zrozumieć, co nimi kierowało. Mimo, że jakoś mnie nie porwała, to dość szybko ją przeczytałam, byłam coraz bardziej ciekawa wątku kryminalnego aczkolwiek książka kończy się w bardzo zaskakujący, przynajmniej dla mnie sposób, nie spodziewałam się takiego zakończenia, absolutnie. W każdym razie, na pewno mam zamiar zapoznać się bliżej z innymi książkami tej autorki.


Pełna recenzja- tutaj:
http://sapno-main-india-hai.blogspot.com/2015/04/zamane-wersety-kamili-shamsie.html

Historia ta pokazuje, że my ludzie, mamy tendencję do snucia pewnych historii i kurczowego ich trzymania się, trwania w iluzji by bronić się przed bólem i twardą rzeczywistością. Jednak nadchodzi moment, kiedy coś pęka i uświadamiamy sobie pewne rzeczy. Ból w smutnych sytuacjach jest nieunikniony i prędzej czy później, przychodzi się z tym zmierzyć :(
Pokazuje też to, jaki...

Przeczytałam kilka stron i książka mnie nie zaciekawiła, stała tak kilka tygodni i nie miałam ochoty do niej wracać. Postanowiłam jej nie czytać gdyż książka ma mnie ciekawić a nie nudzić i usypiać a ta zdecydowanie tak robiła.

Przeczytałam kilka stron i książka mnie nie zaciekawiła, stała tak kilka tygodni i nie miałam ochoty do niej wracać. Postanowiłam jej nie czytać gdyż książka ma mnie ciekawić a nie nudzić i usypiać a ta zdecydowanie tak robiła.

Dziwię się niskiej ocenie w serwisie. Pięknie napisana powieść o tęsknocie, miłości, macierzyństwie, pragnieniu wolności, żałobie i Pakistanie. Nie polecam wielbicielom "Arabskiej Żony", by już bardziej nie zaniżali oceny.

Dziwię się niskiej ocenie w serwisie. Pięknie napisana powieść o tęsknocie, miłości, macierzyństwie, pragnieniu wolności, żałobie i Pakistanie. Nie polecam wielbicielom "Arabskiej Żony", by już bardziej nie zaniżali oceny.