Dość przypadkową sięgnąłem po książkę Joanny Chmielewskiej, dostałem ją od rodziców, wpadła im do koszyka na przecenie w supermarkecie:) Wydana jest w serii "Królowa polskiego kryminału", więc myślałem, że będzie to coś w stylu mojej ulubionej Agaty Christie. Bohaterem powieści jest tytułowy Lesio, pierdołowaty architekt, któremu przychodzą do głowy niecodzienne pomysły.Akcja dzieje się w Warszawie w latach 70tych. Kryminału praktycznie mamy tu jedynie drobne elementy, jest to powieść obyczajowo-komediowa,czytając możemy przenieść się w te socjalistyczne czasy i muszę przyznać jest klimat, to duża zaleta. Książka podzielona jest na 3 główne części, oprócz Lesia poznajemy też jego kolegów z pracy, żonę, są takie różne przygody, szału nie ma , ale lekko i przyjemnie się czyta, więc ogólnie dobrze spędzony czas. Na sam koniec natomiast zostawiam sobie swoją subiektywną opinię, że jest to książka propagandowa.No bo mamy lata 70te, kraj demoludu, bieda aż piszczy, tymczasem bohaterami są architekci, którzy owszem mają swoje problemy w tym finansowe, ale dzięki kolektywnemu działaniu radzą sobie z każdym problemem, trzeba wygrać w totka? Ok wygrywają niczym TW Bolek.Czym charakteryzuję się materiały propagandowe? Nie uświadczymy tam krytyki ustroju, milicjant to pomocny obywatel, wojsko nie istnieje, a kolejki w sklepach to wręcz element barwnego życia, który pozwala nie zdziczeć w tym chorym kapitaliźmie. Historia pokazała,że kapitalizm rzeczywiście jest chory w opcji zachodniej, ale pokazywanie komunizmu jako przeciwwagi zakrawa na kpinę. Ok pewnie mało kto się takimi rzeczami przejmuje czytając książkę, u mnie nie wpłynęło to na końcową ocenę.

Dość przypadkową sięgnąłem po książkę Joanny Chmielewskiej, dostałem ją od rodziców, wpadła im do koszyka na przecenie w supermarkecie:) Wydana jest w serii "Królowa polskiego kryminału", więc myślałem, że będzie to coś w stylu mojej ulubionej Agaty Christie. Bohaterem powieści jest tytułowy Lesio, pierdołowaty architekt, któremu przychodzą do głowy niecodzienne...