Tyle się nasłuchałem i naczytałem pochlebnych opinii o Trylogii Miłoszewskiego. Kurz już opadł i pozostał kawał bardzo dobrego kryminału.
Zaskakujące jest dla mnie to, w jaki sposób autor wykreował postać prokuratora Szackiego. Jest to postać łącząca w sobie cechy gwiazdy amerykańskich filmów, w swoim idealnym i zbyt drogim garniturze, ze swoimi mlecznymi włosami oraz zwykłyc szarych ludzi, którzy liczą każdą złotówkę, pragną jedynie sie wyspać i poczuć znowu świeżość swojej egzystencji.
Sam styl pisania autora jest taki niewymuszony, pełen dystansu, a i humor jest spontaniczny.
Jeżeli chodzi o fabułę, to sam pomysł jest niezwykle ciekawy, chociaż akcja rozwija się troszkę zbyt długo, żeby w finałowej konfrontacji zmieść czytelnika. Topografia Warszawy jest bezbłędna, opisy postaci przekonujące, a i sam sposób prowadzenia śledztwa odbiega od hollywodzkiego schematu, do którego przyzwyczaiły nas filmy amerykańskie, ale mimo to jest jak najbardziej do zaakceptowania.
'Uwikłanie' pokazuje tę stronę natury ludzkiej, która nie potrafi wypierać obojętności. Niezależnie od tego jak bardzo prawym człowiekiem jesteś, zawsze znajdzie się ktoś, dla kogo porzucisz chociaz na chwilę swoje poczucie prawości. I to jest tutaj piękne. Piękne, bo prawdziwe.

P.S.
Przede mną jeszcze dwa tomy przygód o prokuratorze i niecierpliwie przebieram palcami.

Tyle się nasłuchałem i naczytałem pochlebnych opinii o Trylogii Miłoszewskiego. Kurz już opadł i pozostał kawał bardzo dobrego kryminału.
Zaskakujące jest dla mnie to, w jaki sposób autor wykreował postać prokuratora Szackiego. Jest to postać łącząca w sobie cechy gwiazdy amerykańskich filmów, w swoim idealnym i zbyt drogim garniturze, ze swoimi mlecznymi włosami oraz...