Nie jestem ani fanką, ani znawczynią literatury kryminalnej - od czasu do czasu lubię po prostu przeczytać coś z tego gatunku. Dla rozrywki, dla ciekawości, dla klimatu. Zwykle zresztą kryminały kojarzą mi się właśnie z rozrywką intelektualną tylko na czas lektury: bo przecież nie jest to gatunek, który pobudza do jakiejś szczególnej refleksji, coś po sobie pozostawia. Po odkryciu, kto jest mordercą, książkę się odkłada na półkę i zabiera za następną. I już.

Ale lektura Miłoszewskiego była dla mnie czymś znacznie więcej. To nie jest kolejny z serii kryminałów, w którym autor skupia się na maksymalnym skomplikowaniu wątków, żeby na końcu pokazać inteligencję, spryt i inne rewelacyjne zdolności swojego bohatera-detektywa. Tę książkę czyta się z wielką przyjemnością przede wszystkim dzięki świetnej umiejętności autora do skonstruowania bardzo autentycznego tła oraz postaci, które są bardzo żywe, bardzo prawdziwe. Poza tym tok opowiadania jest interesujący, okraszony czarnym humorem, ironią, bez przynudzania, bez przemądrzania się - no coś pięknego.

Świetnie nakreślone tło powieści, komentarze do współczesnych polskich realiów, ale również powrót do niedawnej przeszłości PRLowskiej sprawiają, że czytelnik doskonale odnajduje się w tych realiach, czuje, że czyta książkę jakby ze swojego podwórka, że to jest o jego świecie. Nie o podejrzanych zaułkach Nowego Jorku, czy o zamglonych ulicach Londynu, które przecież zdecydowana większość zna jedynie z filmów. Do tego realia pracy prokuratora, tajniki współpracy z policją, ciemny strony działań milicji i SB - dużo ciekawych informacji na ten temat podał autor w sposób nie psujący toku narracji, a dużo wnoszący do zrozumienia specyfiki działań, o których pisze.

No i wisienka na torcie: główny bohater. Postać skonstruowana po prostu genialnie. Bardzo autentyczna - szczególnie ze zmaganiami ze swoją prywatną codziennością, ze swoim zmęczeniem życiem, pracą itd. To nie jest jakiś zblazowany inteligencik, który w rozmowie z każdym stara się pokazać swoją wyższość, który każde rozwiązaniu wyciąga jak magik królika z kapelusza. To normalny, inteligentny facet, który ma swoje wartości, zasady, które czasem musi nagiąć, swoje kompleksy, słabości itd. Można się na niego wściekać w czasie lektury (choćby za banalny w sumie romans z dziennikarką), można mu współczuć, śmiać się z jego skojarzeń, porównań itd. Ale przede wszystkim: można się z nim w jakimś stopniu utożsamić, można zrozumieć, co czuje, czym się kieruje, dlaczego postępuje tak, a nie inaczej. To nie jest krystalicznie czysta, czarno-biała, wyidealizowana postać "tego dobrego", który na końcu książki przecież musi zwyciężyć. W końcu to, jak zakończyło się śledztwo w "Uwikłaniu" pozostawia sporo do życzenia, z moralnego i prawnego punktu widzenia. Ale z ludzkiej strony - jest jak najbardziej zrozumiałe...

Aż się chce sięgnąć po kolejny tom z tej serii.
Oby więcej takich książek :)

Nie jestem ani fanką, ani znawczynią literatury kryminalnej - od czasu do czasu lubię po prostu przeczytać coś z tego gatunku. Dla rozrywki, dla ciekawości, dla klimatu. Zwykle zresztą kryminały kojarzą mi się właśnie z rozrywką intelektualną tylko na czas lektury: bo przecież nie jest to gatunek, który pobudza do jakiejś szczególnej refleksji, coś po sobie pozostawia. Po...