Wiem, że to druga część trylogii, wiem, że logika nakazuje je czytać w kolejności, ale ...
Po pierwsze: nie sądzę, żebym kiedykolwiek sięgnęła po książki Miłoszewskiego, gdyby akcja jednej z nich (czyli tejże właśnie) nie toczyła się w moim rodzinnym mieście - Sandomierzu, a ponadto pierwsza - i jakże makabryczna scena - rozgrywała się niemal na moim podwórku.
Po drugie: już nieco znużona powieściami Murakamiego, którego każdy bohater ma obsesję na punkcie damskich uszu i jeździ po Japonii (lub całym świecie) szukać niewiadomo czego, potrzebowałam 'literackiego powiewu świeżości'.
Po trzecie: już dawno swoją premierę miała ekranizacja "Ziarna Prawdy", uwielbiam Więckiewicza i nie mogłam się doczekać, aż ten film zobaczę.
No i wracając do 'żelaznej logiki' i choćby prowizorycznego trzymania się ciagu przyczynowo- skutkowego, za punkt honoru obrałam sobie, że filmu nie obejrzę dopóki książki nie przeczytam.
"Zjadłam ją" w kilka dni, a tempo czytania wzrastało wraz z tempem akcji.
Chciałabym móc się rozpisać o książce samej w sobie, o narracji, fabule, akcji, jej tempie, o portretach bohaterów i o wielu innych czynnikach z których książka w ogóle się powinna składać, ale boję się, że efekt będzie mizerny (czyli nie dość, że amatorski, to jeszcze pewnie wyszedłby jeden wielki spoiler).

Nie pozostaje mi nic innego, jak szczerze polecać i zachęcać do lektury Miłoszewskiego, o ile w ogóle wolno oceniać pisarza po jednej książce.
Dlatego w tym momencie stawiam sobie kolejne cele, przez których niewykonanie mój honor może ucierpieć, mianowicie: przeczytam pozostałe części trylogii o przygodach "geniusza kryminalistyki" - Teodora Szackiego.

Wiem, że to druga część trylogii, wiem, że logika nakazuje je czytać w kolejności, ale ...
Po pierwsze: nie sądzę, żebym kiedykolwiek sięgnęła po książki Miłoszewskiego, gdyby akcja jednej z nich (czyli tejże właśnie) nie toczyła się w moim rodzinnym mieście - Sandomierzu, a ponadto pierwsza - i jakże makabryczna scena - rozgrywała się niemal na moim podwórku.
Po drugie:...