Przyjaźnie i zdrady, doświadczenia erotyczne i wyprawy na zakazane tereny, bunt i dążenie do niezależności, życiowe wybory i dramaty - powieść Grażyny Plebanek Dziewczyny z Portofino to rozpoczynająca się w latach 60. i obejmująca trzydzieści lat historia Agnieszki, Hanki, Beaty i Mani, dziewcząt z jednego podwórka, a potem kobiet, których życiowe przełomy zbiegły się z przełomami politycznymi. To także - w tle - obraz losów ich matek i babek, których decyzji nie będą chciały powtarzać, poszukując w życiu własnej drogi.
Czwórkę dziewczyn różnią doświadczenia rodzinne: jedna jest córką zamożnego lekarza, inna dzieckiem alkoholików. Różnią się poglądy polityczne ich rodziców i wyznawane przez nich wartości, ale przyjaciółki razem chodzą do szkoły i wspólnie uczą się życia, szybko odkrywając, jak bardzo fałszywa jest „jedynie słuszna" rzeczywistość i narzucane przez dorosłych reguły. Kiedy dorosną, każda będzie musiała sama zadecydować o sobie i przejść samotnie przez kolejne doświadczenia: nieudany związek, utratę dziecka, emigrację.
Podwórkowa przyjaźń, wymagająca i trudna, okaże się w dorosłym życiu źródłem siły i wsparcia, którego bohaterki nie otrzymały ani od rodziców, ani od swoich partnerów.
Dziewczyny z Portofino to ważna i bardzo udana próba odtworzenia „dziewczyńskiej" mitologii, świadectwo tego, że ukazane realistycznie kobiece doświadczenie nie mieści się w gorsecie romansu czy sentymentalnej powieści dla dziewcząt. To także obraz PRL z kobiecej perspektywy: kolejki w sklepach, sadzenie drzewek w czynie społecznym, pełna indoktrynacji szkoła. Grażyna Plebanek ukazuje transformację ustrojową jako przełom nie tylko polityczny, ale zmianę codziennego doświadczenia i myślenia o własnym życiu: perspektywach, możliwościach, celach.