..."Że życie ludzkie jest tylko snem, zdawało się już niejednemu. I mnie również to uczucie stale towarzyszy..."
..." nie chodzi tu więc o to, czy, ktoś jest słaby, czy silny, tylko - czy może przetrwać miarę swego cierpienia, moralnego czy fizycznego..."

Lubiłam Wertera. Mam też uczucie, że nie poznałam go do końca, nawet nie wiem, jak się nazywał, i że po prostu życie młodego chłopaka - zakończyło się - zanim się naprawdę rozpoczęło. I czuję smutek, zwyczajny smutek, że ktoś podobny, może nie doceniać siebie samego, swoich uczuć i świata, że utrata miłości, złudzeń i ideałów, będzie pchała go do bierności, do samobójstwa. Każde takie samobójstwo, odczuwam jako wielkie marnotrawstwo, jakby wyrwę w społeczeństwie.

Problem Wertera był o wiele poważniejszy niż zawiedziona miłość do Szarloty S. czyli Loty - bo on nie chciał żyć! Bohater był wykształcony, oczytany, potrafił rysować, tańczyć! znał grekę, pisał wiersze, pracował w poselstwie (służba dyplomatyczna), był młody, przystojny, czarujący.

I jak to się stało, że czuł się tak samotny i wyobcowany w świecie, który go otaczał? Jak to się stało, że uciekał od wszystkich problemów, że nie wyznał miłości Locie, przed jej małżeństwem, że odszedł z pracy, bo dręczyło go poniżenie, zazdrość innych, nuda i obcowanie z głupcami, zwłaszcza z szefem? Że dręczył się później, widząc Lotę szczęśliwą w małżeństwie? W całym życiu, Werter nie podjął żadnej walki - ani o miłość, ani o karierę, ani o zniesienie nierówności społecznych. Tłamsił tylko własne uczucia. Nie walczył o nie - bo bał się przegranej. Nie walczył, bo uważał, że walka nie ma sensu.

To druga powieść epistolarna (tj. pisana w listach), jaką przeczytałam. Pierwsza to "Niebezpieczne związki". Forma powieści wymaga przyzwyczajenia. Czytelnik od razu zostaje wciągnięty w opisy i uczucia, widziane tylko oczami głównego bohatera, zatem bardzo subiektywne i jednostronne. Listy Wertera są kierowane głównie do przyjaciela Wilhelma, niektóre do Loty i Alberta - ale miałam uczucie, że Werter nie pisał do przyjaciela, ale pisał po prostu pamiętnik. Albo też przyjacielem - powinien być każdy, kto czyta tę powieść.

Powieść jest piękna i smutna. Przekład Leopolda Staffa po prostu idealny. Muszę teraz zabrać się za "Fausta" - bo autor J.W. Goethe na pewno zasługuje na bliższą znajomość:)

..."Że życie ludzkie jest tylko snem, zdawało się już niejednemu. I mnie również to uczucie stale towarzyszy..."
..." nie chodzi tu więc o to, czy, ktoś jest słaby, czy silny, tylko - czy może przetrwać miarę swego cierpienia, moralnego czy fizycznego..."

Lubiłam Wertera. Mam też uczucie, że nie poznałam go do końca, nawet nie wiem, jak się nazywał, i że po prostu życie...