Jonathan Holt tu i ówdzie został okrzyknięty jednym z najlepiej rokujących pisarzy. Oczywiście jeżeli mówimy o półce obejmującej szerokie spektrum thrillerów/kryminałów. Faktycznie, jego poprzednia książka została na tyle dobrze napisana, że pisarz nie powinien mieć żadnych kompleksów przy porównaniach do chociażby Andersa de la Motte. Wprawdzie „Herezja” powiela niektóre z błędów „Bluźnierstwa”, ale widać, że Holt doskonale potrafi wyciągać wnioski.

„Herezja” to druga część trylogii, więc bohaterowie dobrze znani czytelnikowi dalej pojawiają się na kartach powieści, choć znajomość „Bluźnierstwa” taka konieczna już nie jest. Holt tak rozplanował książkę, że sprawi ona przyjemność zarówno nowym, jak i starym czytelnikom. To ważne. Pisarz przy okazji „Bluźnierstwa” wprowadził dużo szczegółów i położył duży nacisk na wielowątkowość. Gdyby „Herezja” toczyła się rytmem znanym z pierwszej części, niewiele osób zdecydowałoby się wytrwać do końca. Na szczęście Holt wprowadza niezbędne do rozwoju fabuły elementy z odpowiednim wyczuciem, nie zarzuca czytelnika nieistotnymi faktami, a dawkuje je.
 
To ostatnie robi jednak inaczej niż poprzednio. „Bluźnierstwo” rozkręcało się powoli, dopiero pod sam koniec wyciągając najcięższy kaliber. „Herezja” zupełnie inaczej przekazuje informacje. Holt przeskakuje między bohaterami opowieści w logiczny i poukładany sposób, unikając tym samym wielkich niespodzianek pod sam koniec, czyli „królika z kapelusza”. Nie oznacza to jednak, że pisarz spalił wszystkie skrzętnie przygotowywane zwroty akcji, wręcz przeciwnie. Doskonale je zamaskował i dzięki temu czytelnik nawet podświadomie nie widzi zbyt dużych zgrzytów fabularnych, a rozwój akcji wydaje się prawdopodobny.

Co przygotował Holt, jeżeli chodzi o samą fabułę? Znalezione ciało na budowie, porwanie córki jednego z amerykańskich generałów, ciemne sprawki Kościoła i brylowanie na portalach społecznościowych. Do tego jeszcze szczypta Carnivii, czyli stworzonej przez genialnego informatyka wirtualnej Wenecji. Szkoda tylko, że wśród tych wszystkich wątków ten ostatni został mocno zmarginalizowany. Widać jednak, że Holt dąży do tego, by w ostatnim tomie dopieścić w końcu czytelnika i w tej kwestii.

Również postaci w „Herezji” zyskały odrobinę więcej życia i nie są już tak papierowe, jak w przypadku debiutu. Kat Tapo, wyklęta przez współpracowników, daje się poznać jako prawdziwy człowiek, a nie tylko wymysł pisarza. Podobnie w przypadku śpiącego na sofie pułkownika Aldo Piola, który zresztą sam na siebie sprowadził to małżeńskie zesłanie. We wszystkich działaniach bohaterów widać ich wysokie prawdopodobieństwo, czyli „sami zrobilibyśmy podobnie”. Nie inaczej jest z fabułą, która, jak na wytwór wyobraźni pisarza i prostą interpretację faktów, stanowi całkiem interesującą wariację otaczającej rzeczywistości. Dodany do tego wątek kryminalny sprawia, że Jonathan Holt staje się coraz lepszym twórcą i jeżeli dalej będzie podążał w tym kierunku, jego kariera powinna potoczyć się jeszcze lepiej niż dotychczas.

„Herezję” warto przeczytać, chociażby dlatego, że takich opisów mentalności południowców trudno szukać w literaturze rozrywkowej. I choć Holt nie ustrzegł się stereotypowego myślenia, zrobił to jednak z klasą.

Bartosz Szczygielski