A słowo chaosem się stało

Pani Katarzyno, jest takie powiedzenie: "co za dużo to nie zdrowo". I namotała Pani w trzeciej części opisującej życie Lipowa niemało. Oj, niemało. Czasami się zastanawiam, jakim cudem takim miejskim konglomeratem daje radę opiekować się pięcioosobowa ekipa. Mamy tu czynności, na których potknąłby się nie tylko mały komisariacik, ale przeogromna komenda z jej wszystkimi wydziałami i zapleczem. Przestępstw, wstrząsających Lipowem starczyłoby na kilkumilionowe miasto.
Czytając książkę miałem w głowie sporo chaosu. To co oczywiste było kilka stron temu nagle stawało się mgliste. Zręcznie kilkakrotnie podprowadzony zostałem do odpowiedzi. Ale pełen przenikliwości wiedziałem, że to jeszcze nie to i czekałem na kolejną fintę w akcji.
Wybaczam nawet kilka podciągnięć fabularnych na potrzeby dynamiki akcji. Zaznaczam jednak, że już pora przekształcić Lipowo w metropolię, a młodszego aspiranta Daniela Podgórskiego mianować komendantem wojewódzkim nadinspektorem.
Fabuła nieźle mnie wciągnęła, mimo jej niejakiej bajkowości. Autentycznie byłem ciekaw kto stoi za wydarzeniami, miotającymi tą małą lokalną społecznością. Nie planowałem już w tym roku czytać kolejne części. Teraz już nie wiem - wszystko może się zdarzyć.

P.S.: Uwzględniając końcówkę - no czekam, czekam na minę młodszego aspiranta Daniela Podgórskiego.

A słowo chaosem się stało

Pani Katarzyno, jest takie powiedzenie: "co za dużo to nie zdrowo". I namotała Pani w trzeciej części opisującej życie Lipowa niemało. Oj, niemało. Czasami się zastanawiam, jakim cudem takim miejskim konglomeratem daje radę opiekować się pięcioosobowa ekipa. Mamy tu czynności, na których potknąłby się nie tylko mały komisariacik, ale przeogromna...