Mam wrażenie, że Katarzyna Puzyńska lubi znęcać się nad swoimi czytelnikami - z ciekawości i niecierpliwości prawie chodziłam po ścianach, powtarzając sobie:"Nie zajrzę na ostatnią stronę!". No przecież to męczarnia jakaś! Ale przecież dobry kryminał właśnie tak powinien nas męczyć...

Jak zwykle podczas czytania książek tej autorki uderzają mnie dwie rzeczy. Jedna - to, jak bardzo przemyślana jest intryga. Zapętlone wątki, tajemnice, wszystko to budzi oszołomienie, bo nie wiadomo, o co chodzi - a potem wszystko pięknie zaczyna się układać i wyjaśniać. Nie ma tu potknięć, niedopracowanych wątków.

Druga rzecz, którą tutaj uwielbiam: mnogość bohaterów, z których każdy jest wyrazisty, charakterystyczny. Te postaci są żywe.

Kolejny tom za mną, a ja mimo nieobecności ulubionej Klementyny, uważam, że jest jeszcze lepszy. Intryga jest tak zawikłana, że nawet sam Daniel Podgórski traci głowę i ma wrażenie, że wszystko wymyka mu się z rąk... Natomiast Paweł Kamiński, którego nie znoszę, po raz kolejny doprowadził mnie do szewskiej pasji.

Jeśli jeszcze nie znacie serii o Lipowie, to nie zwlekajcie! Zauroczy Was.

Mam wrażenie, że Katarzyna Puzyńska lubi znęcać się nad swoimi czytelnikami - z ciekawości i niecierpliwości prawie chodziłam po ścianach, powtarzając sobie:"Nie zajrzę na ostatnią stronę!". No przecież to męczarnia jakaś! Ale przecież dobry kryminał właśnie tak powinien nas męczyć...

Jak zwykle podczas czytania książek tej autorki uderzają mnie dwie rzeczy. Jedna - to,...