Zdarzyło mi się być w takiej antybibliotece, o której pisze Eco - gdzie każdy, kto wchodzi jest potencjalnym złodziejem i musi przejść przez szereg zniechęcających procedur, nim w końcu, pozbawiony kurtek i toreb (w które przecież można upchnąć ukradzione białe kruki) będzie mógł zaszyć się między półkami (oczywiście, wciąż pod czujnym okiem "cerberów"), dowiadując się w międzyczasie, że książka, której szuka znajduje się w dziale ksiąg pod ścisłą ochroną, gdzie można wejść jedynie znając tajny kod..., by ostatecznie, odprowadzany podejrzliwymi spojrzeniami, przejść przez bramkę, która w każdym momencie może wydać z siebie okropny krzyk: "to jest złodziej! łapać go!". Może trochę przesadzam, jednak nie czułam się tam komfortowo i już więcej moja noga tam nie stanęła.
Może to tylko kwestia przyzwyczajenia, jednak pierwsze wrażenie pozostaje.
Nie było mi też dane bywać w wielu bibliotekach (może większość ma takie procedury?), trzymam się cudownej i ciepłej biblioteki publicznej w moim mieście, w której zawsze witana jestem z uśmiechem.
I może dlatego tak poraził mnie kontrast między tymi bibliotekami...

Eco stawia bardzo ważną tezę:
"Trzeba wybierać między chęcią chronienia książki a udostępnianiem jej czytelnikowi."

Bo po co właściwie powstały biblioteki? By przechowywać, czy udostępniać książki? Zapewne jedno i drugie. Jednak myślę, że to drugie jest dużo ważniejszą funkcją, bo przecież książki nie chcą zbierać kurzu na półkach (to je postarza przecież), chcą być czytane, użytkowane, a może nawet kradzione.

(Choć do kradzieży oczywiście nie zachęcam ;))

Zdarzyło mi się być w takiej antybibliotece, o której pisze Eco - gdzie każdy, kto wchodzi jest potencjalnym złodziejem i musi przejść przez szereg zniechęcających procedur, nim w końcu, pozbawiony kurtek i toreb (w które przecież można upchnąć ukradzione białe kruki) będzie mógł zaszyć się między półkami (oczywiście, wciąż pod czujnym okiem "cerberów"), dowiadując się w...