Ludzie znają teraźniejszość. / Przyszłe sprawy znają bogowie, / zupełnie i jako jedyni w pełni oświeceni. / Z przyszłych spraw te nadchodzące / mądrzy dostrzegają. Ich nasłuchiwanie, / czasem, w dobie głębokiego skupienia, / zostaje przerwane. Dosięga ich / tajemniczy odgłos zbliżających się zdarzeń. / I pokornie nadstawiają uszu. Tymczasem na zewnątrz, / na ulicy, żaden człowiek nie słyszy.

Ludzie znają teraźniejszość. / Przyszłe sprawy znają bogowie, / zupełnie i jako jedyni w pełni oświeceni. / Z przyszłych spraw te nadchodząc...

W głębokim strachu i pośród podejrzeń, / z udręczonym umysłem i strapionym wzrokiem / głowimy się i planujemy, co moglibyśmy zrobić, / żeby uniknąć nieodwracalnego / nieszczęścia, które tak strasznie nas przeraża. / A jednak błądzimy, nie ma go na naszej drodze; / fałszywe były zapowiedzi / (albo ich nie słyszymy, albo ich nie rozumiemy właściwie). / Ale inna katastrofa, o której nawet nam się nie śniło, / nagle, w pędzie spada na nas / i niegotowych – nadszedł ten czas – zabiera.

W głębokim strachu i pośród podejrzeń, / z udręczonym umysłem i strapionym wzrokiem / głowimy się i planujemy, co moglibyśmy zrobić, / żeby ...

Przyszłe dni stoją przed nami / jak seria świeczek zapalonych - / złote, ciepłe, i żywotne świeczki. Minione dni w tyle pozostają, / smutny szereg świec wygasłych; / te najbliższe dymią się jeszcze, / zimne świece, stopione, i pogięte. Nie chcę ich widzieć, zasmuca mnie ich wygląd, / i zasmuca mnie wspomnienie ich dawnego blasku. / Przed siebie patrzę na zapalone świece. Nie chcę się odwracać, by nie zobaczyć i nie zadrżeć: / tak szybko ciemny rząd się wydłuża, / tak szybko zgasłych świec przybywa.

Przyszłe dni stoją przed nami / jak seria świeczek zapalonych - / złote, ciepłe, i żywotne świeczki. Minione dni w tyle pozostają, / smutny...