Rozbitkowie na bezludnej wyspie odnajdują "mauzoleum", w którym w stanie zawieszenia procesów życiowych (uwaga: ciała konserwuje bardzo WYSOKA temperatura!) spoczywają król Atlantydy i jego córka. Po ożywieniu król Atlantydy (zniszczył Atlantydę, która pogrążyła się w zepsuciu, dekadencji i uzależnieniu od wytworów techniki) dowiaduje się od rozbitków, jak wygląda stan współczesnej cywilizacji. Okazuje się, że nie odbiega on od sytuacji na Atlantydzie przed tysiącami lat. Król się wściekł i stwierdził, że musi unicestwić ludzkość. A jak chciał to zrobić? Ano tak samo, jak kiedyś. Ponieważ pod powierzchnią Ziemi znajduje się coś w rodzaju chodnika kopalnianego z SZYNĄ, po której można przesuwać ZIEMSKĄ OŚ, król, BARDZO SILNY, rzuca się, żeby zmienić jej położenie (co spowoduje trzęsienia Ziemi i inne kataklizmy) i wtedy... na pomoc ludzkości przychodzi w ostatniej chwili córka króla, której wpadł w oko jeden z rozbitków. Składa ofiarę z własnego życia, a ludzkość zostaje uratowana.
Bardzo lubię i cenię Haggarda, ale w tym wypadku po prostu nie potrafię zrozumieć, dlaczego ta powieść od wielu lat za granicą i w Polsce cieszy się taką szczególną estymą. Czy to ma coś wspólnego z religijną wręcz obsesją niektórych na punkcie Atlantydy i innych pseudonaukowych wymysłów (idea pustej w środku Ziemi, z otworami na biegunach i wewnętrznym słońcem, pierwotna ludzkość żyjąca "bez grzechu" w stanie pierwotnej szczęśliwości przed dziesiątkami i setkami tysięcy lat, i mówiąca jednym językiem, zgodnie z koncepcjami okultystów i teozofki Bławackiej tudzież pułkownika Churchwarda?)? Bo dużo zależy od tego, JAK się takie rzeczy traktuje i wbudowuje w podstawy świata przedstawionego. Jeśli pisze się współcześnie pastisz lost race fiction czy sf wedle wyobrażeń sprzed lat, to jest OK. I są powieści, dawne, w których pojawiają się koncepcje stojące w jaskrawej sprzeczności z dawnym czy dzisiejszym stanem wiedzy, ale podane tak, że można to przełknąć (choćby satyryczna utopia Ludviga Holberga "Podróż Mikołaja Klimiusza do krajów podziemnych", wydana po raz pierwszy w 1741 i opublikowana u nas w I połowie XIX wieku). Niestety, powieść Haggarda jest prosta jak drut i śmiertelnie poważna tak w ocenie stanu naszej cywilizacji (czy autorowi chodziło o to, że ludzie powinni żyć jako te łagodne a mityczne dzikusy rodem z mitów i bajek?),jak i w koncepcjach, które podkreśliłem powyżej. W dodatku powieść ta jest uważana za niektórych za - uwaga! - klasykę science fiction.

Rozbitkowie na bezludnej wyspie odnajdują "mauzoleum", w którym w stanie zawieszenia procesów życiowych (uwaga: ciała konserwuje bardzo WYSOKA temperatura!) spoczywają król Atlantydy i jego córka. Po ożywieniu król Atlantydy (zniszczył Atlantydę, która pogrążyła się w zepsuciu, dekadencji i uzależnieniu od wytworów techniki) dowiaduje się od rozbitków, jak wygląda stan...