Po „Martwy aż do zmroku” sięgnąłam przypadkowo spędzając weekend u przyjaciółki. Jej siostra jest miłośniczką wszystkiego, co wampirze,a ja oczarowana serialem „Czysta krew” postanowiłam sprawdzić, jaka jest jego pierwowzór.

Przyznam, że nie spodziewałam się wiele, ale to, co mnie spotkało po prostu mnie dobiło. Nie wiem, na ile to wina tłumaczenia, a na ile kulawego stylu Charlaine Harris, ale narracja była dla mnie tragedią. Nie chodzi o proste dialogi (to akurat ma być przecież literatura z gatunku nieskomplikowanych, acz wciągających), lecz o dokładne sprawozdanie z życia Sookie prowadzone chyba na pierwowzór pamiętnika 13 latki: „Ostatecznie wygrzebałam z szafy kieckę, w której chodziłam rzadko.(...)Wyglądałam w niej atrakcyjnie i seksownie – była obcisła, bez rękawów, ze sporym dekoltem. Biała, zdobiona nielicznymi jasnoczerwonymi kwiatami na długich zielonych łodyżkach. Świetnie podreślała moją opaleniznę. Pod cienką tkaniną odznaczały się sutki. Dodałam pokryte czerwoną emalią koczyki, czerwone buty na wysokich obcasach i małą czerwoną słomkową torebkę. Zrobiłam sobie makijaż i rozpuściłam kręcone, sięgające łopatek włosy.” Czy czytelnik naprawdę musi to wszystko wiedzieć?! Czytając te opisy zastanawiałam się, dlaczego ja sobie to robię.

Trzyba jednak dodać, że akcja i wątki poboczne są całkiem zgrabnie wymyślone i tworzą spójną całość.
Ogromnym – jeśli nie największym! – plusem jest fakt, iż Harris nie stworzyła kolejnego „Zmierzchu” i niech Bóg ją za to błogosławi. Nie ma przesadnego wzdychanania nad Billem, a jest nawet jawne zainteresownaie innymi męskimi osobikami w książce. Sookie - mimo, że bycia dość prostolinijną dziwczyną – nie miałam ochoty walnąć jak Belli Swan (oprócz momentów jej płytkich opisów). Bill zaś nie jest absolutnie dystyngowanym dżentelmenem Południa, ale najprawdziwszym wampirem (przynajmniej takim, jakim powinien być wamir według karmionej draculowymi obrazami czytelniczki, jaką jestem).

Podsumowując, gdyby nie tragiczny wstrząs spowodowany stylem, dałabym tej książce więcej gwiazdek. Spełnia ona wszelkie założenia literatury swojego rodzaju i wprowadza kilka ciekawych rozwiązań (min. sam pomysł ujawnienia się wampirów).

Po „Martwy aż do zmroku” sięgnąłam przypadkowo spędzając weekend u przyjaciółki. Jej siostra jest miłośniczką wszystkiego, co wampirze,a ja oczarowana serialem „Czysta krew” postanowiłam sprawdzić, jaka jest jego pierwowzór.

Przyznam, że nie spodziewałam się wiele, ale to, co mnie spotkało po prostu mnie dobiło. Nie wiem, na ile to wina tłumaczenia, a na ile kulawego stylu...