Przeczytać i podać dalej.

Seria z kolibrem to była dobra seria: krótka ale zazwyczaj trafna próbka danego autora. 2 z 3 opowiadań Flauberta, czemu pominięto trzecie? Zagwozdka.

Tytułowa 'Herodiada' to epicka, barwna, jak na opowiadanie niemalże monumentalna w swej szczegółowości, wersja mitu o Janie Chrzcicielu i Salome. Napisana bogatym językiem, z dużą znajomością epoki i kilkoma błędami być może z winy tłumacza. 6/10

'Legenda o...' - zbrodnia i kara, "ekologiczna" karma, stylizowane na średniowieczny nudnawy moralitet. 2/10

Przyjemność obcowania z bogatym słowem oraz - rzecz gustu - z faubertowskim realizmem.

Przeczytać i podać dalej.

Seria z kolibrem to była dobra seria: krótka ale zazwyczaj trafna próbka danego autora. 2 z 3 opowiadań Flauberta, czemu pominięto trzecie? Zagwozdka.

Tytułowa 'Herodiada' to epicka, barwna, jak na opowiadanie niemalże monumentalna w swej szczegółowości, wersja mitu o Janie Chrzcicielu i Salome. Napisana bogatym językiem, z dużą znajomością epoki...

Książka zawiera dwa rewelacyjne opowiadania Flauberta. Pierwsze to "Herodiada", drugie to "Legenda o świętym Julianie Szpitalniku". Oba wyjątkowe, zakotwiczone w chrześcijaństwie, z moralno-filozoficzną osnową i historią w tle. Bardzo mi się podobały i stanowczo zasługują na przychylną opinię.
Flaubert to jeden z mistrzów prozy francuskiej. Opowiadania tutaj zawarte pochodzą ze zbioru nowel "Trzy opowieści". Oba opowiadania cechują się specyficzną romantyką i miesza się tu charakterystyczny dla autora obiektywny realizm oraz poetycki i nowatorski styl. Cenne te nowele wzbudziły u mnie podziw i wyrazem tego faktu jest duża ilość gwiazdek, które wystawiłem w ogólnej ocenie.
Nie chcę zdradzać szczegółów tych opowiadań, ich treści, wydarzeń tam opisanych. Znajdziemy tu motywy wczesnochrześcijańskie, średniowieczne, tematykę związaną choćby z rządzą władzy i z przeznaczeniem. Zachęcam do samodzielnej lektury tych krótkich, lecz jakże wartościowych tekstów literackich. Literatura wysokich lotów, autor pokazuje w pełni swój kunszt pisarski, a same opowiadania niewątpliwie z górnej półki. Wiwaty na cześć autora.

Książka zawiera dwa rewelacyjne opowiadania Flauberta. Pierwsze to "Herodiada", drugie to "Legenda o świętym Julianie Szpitalniku". Oba wyjątkowe, zakotwiczone w chrześcijaństwie, z moralno-filozoficzną osnową i historią w tle. Bardzo mi się podobały i stanowczo zasługują na przychylną opinię.
Flaubert to jeden z mistrzów prozy francuskiej. Opowiadania tutaj zawarte...

W opowiadaniu Flauberta rekonstruującego wydarzenia biblijne po osadzeniu Jana Chrzciciela w twierdzy w Macheroncie, poznajemy, odmalowane po mistrzowsku, stany emocjonalne zarówno tytułowej bohaterki jak i Heroda. Ich wściekłość budzą słowa popularnego wśród prostych ludzi proroka. Oboje czują się zagrożeni, ale każde z nich z innego powodu. Herodiada doświadcza poniżenia, bo usłyszała prawdę o sobie w niewybrednych słowach i boi się o swoją reputację. Opowiada, że Jan opluł ją wszystkimi przekleństwami proroków. „Oczy mu płonęły, ryczał jak dziki zwierz i wznosił ramiona, jakby chciał niebu wydrzeć pioruny” – relacjonuje. Myśl o Janie, siedzącym już od jakiegoś czasu w więzieniu, nadal zatruwa jej życie.

Więzień Macherontu woła do Heroda i jego zwolenników grożąc Przedwiecznym, który wkrótce unurza ich członki we krwi, porozrywa ich na strzępy i ochłapy ich ciał rozrzuci po górach. „Dzieci będą się czołgać w popiele obok zwłok matek. Pójdziecie szukać nocą chleba pośród gruzów i wtedy będą siekać was miecze” – zapowiada krzycząc zza krat. Lecz nie krzyki proroka i nie jego groźby przerażały Heroda. Nic sobie też nie robił z wyrzutów Herodiady, która wciąż mu zarzucała, że chroni wichrzyciela i chama. Według niej dawno powinien już zostać przebity mieczem za obrazę jej majestatu. Heroda przerażało zupełnie co innego.

Gdy głos Jana „zmieniał się i stawał się łagodny, harmonijny i śpiewny”, wtedy z jego ust zaczynały płynąć zapowiedzi wolności i obietnice darów z nieba. Zwiastował narodziny dziecięcia, które przyniesie pokój i dobrobyt, pod którego władzą „pustynia rozkwitnie jak róża”, „strumienie mleka trysną ze skał” i klękać będą przed nim narody. To te słowa najbardziej niepokoiły Heroda. Czuł się zagrożony i wściekły.

Oboje, Herod i jego nałożnica, bali się Jana Chrzciciela. Ona jego obelg, a on jego słów pełnych łagodności, zapowiadających przyjście kogoś, kto uczyni ludzi szczęśliwymi. Ona obawiała się złej sławy, a on lękał się utraty władzy. Nie są jedynymi, na których wylewa się święty gniew proroka. Flaubert wprowadza na scenę Jezabel, postać biblijną znaną z 1 i 2 Księgi Królewskiej, rozpustną zabójczynię proroków Boga i nikczemną intrygantkę (por. 1 Krl 21). Zza krat znowu słyszymy wiązankę obelg, albo jak kto woli – wielobarwnych oskarżeń i przekleństw. Tym razem pod jej kierunkiem.

Rżałaś jak kobyła. Rozesłałaś łoże na górach, aby dopełniły się ofiary twoje. Pan wyrwie ci klejnoty z uszu, podrze szaty z purpury i lniane welony, zerwie bransolety z ramion, pierścienie z palców u nóg i półksiężyce ze złota, drżące nad twoim czołem; skruszy srebrne zwierciadła, połamie wachlarze z piór strusich i koturny z perłowej macicy, podwyższające postać twoją; złamie pychę twoich diamentów, sczezną pachnidła, którymi skrapiasz włosy swoje, farba na twoich paznokciach i twoje sztuki niewieście; i głazów całej ziemi nie starczy, by ukamienować cudzołóstwo.

Padają jeszcze mocniejsze słowa z ust męża Bożego: „Pan brzydzi się zgnilizną zbrodni twoich! Przeklęta, po trzykroć przeklęta. Zdychaj jak suka!” Istna mowa nienawiści. Przysłuchują się tym scenom Rzymianie i Żydzi. Jedni się śmieją, inni oburzają. Rozpoczynają się dyskusje i spory zahaczające o politykę i religię.

Przychodzi wreszcie czas na uroczysty bankiet. Podczas, gdy prorok czeźnie w lochach Macherontu, Herod ucztuje z przyjaciółmi i wybitnymi obywatelami przybyłymi z różnych miast Palestyny. Ich „twarze były radosne, uwieńczone kwiatami”, a pachy skropione wonnościami. Gawędzono o Janie Chrzcicielu, a także o jakimś cudotwórcy, czy też kuglarzu, imieniem Jezus. Gdy do gości wyszła piękna córka Herodiady i zaczęła tańczyć „nomadzi nawykli do wstrzemięźliwości, żołdacy rzymscy doświadczeni w rozpuście, skąpi poborcy, starzy kapłani zgorzkniali w kłótniach, wszyscy rozdęli nozdrza i trzęśli się z pożądania”. Ciąg dalszy znamy z ewangelicznej opowieści. Zapłatą za taniec była głowa, ścięta głowa proroka.

W opowiadaniu Flauberta rekonstruującego wydarzenia biblijne po osadzeniu Jana Chrzciciela w twierdzy w Macheroncie, poznajemy, odmalowane po mistrzowsku, stany emocjonalne zarówno tytułowej bohaterki jak i Heroda. Ich wściekłość budzą słowa popularnego wśród prostych ludzi proroka. Oboje czują się zagrożeni, ale każde z nich z innego powodu. Herodiada doświadcza poniżenia,...

Pana Flauberta poznałam poprzez przygotowanie się do matury ustnej z polskiego na temat kobiet fatalnych. Jedną z nich była właśnie Salome.

Pana Flauberta poznałam poprzez przygotowanie się do matury ustnej z polskiego na temat kobiet fatalnych. Jedną z nich była właśnie Salome.