Charles Bukowski należy do grona artystów, którzy przekroczyli granicę swojego zawodu. Gdzieś między światami, zagubili literaturę, zatarli jej granice oraz bariery, które ma zwyczaj stawiać swoim twórcom. Książki Bukowskiego nie tworzą rzeczywistości ani też nie odtwarzają jej. Istnieją w niej i jakby ponad nią. Bukowski jest raczej zjawiskiem niż pisarzem. I nie mam tu na myśli jego awanturniczego życia i buntowniczej postawy, bo nie o nie ostatecznie chodzi w jego twórczości. Między butelkami wina, w ciemnych, dusznych, zadymionych pokojach tanich hoteli kryją się wielkie idee i wielkie problemy ludzkości. Lapidarne zdania i wulgarna fabuła to tylko fasada. Pociągająca i fascynująca, ale fasada. Z „Faktotum” krzyczy samotność, potrzeba „swojego miejsca na świecie”, poszukiwanie. Charles Bukowski ustami swojego bohatera pyta o sens egzystencji, o kierunek, w którym biegnie ten zdyszany i zdławiony świat. O jej godność i o rachunek, jaki rzeczywistość wystawia ludziom, w niej żyjącym.

Charles Bukowski należy do grona artystów, którzy przekroczyli granicę swojego zawodu. Gdzieś między światami, zagubili literaturę, zatarli jej granice oraz bariery, które ma zwyczaj stawiać swoim twórcom. Książki Bukowskiego nie tworzą rzeczywistości ani też nie odtwarzają jej. Istnieją w niej i jakby ponad nią. Bukowski jest raczej zjawiskiem niż pisarzem. I nie mam tu na...