Jedna z dziwniejszych książek Woolf, chyba nie do końca udana. Sama autorka stwierdziła, że lepiej napisałby ją Joyce i wypada przyznać jej rację. Woolf stosująca dość wyraziste i inwazyjne (jak na nią) techniki do ukazania symultaniczności i nieprzeniknioności świata nie wypada zbyt przekonująco. Kiedy trzyma się na dystans od swoich postaci czuc, że pisze zadaniowo, że wrażenie, które chce przekazać (a czymże innym jest cała jej twórczość) nie powstaje w utworze i razem z nim, a jest pewnym imperatywem, nie do końca naturalnym.
Chociaż Woolf to Woolf i nawet jej nieudana powieść trzyma poziom niedostępny dla większości autorów. Może tez ta nieudaność nie jest kateogrycznie wadą, narrator powieści (tożsamy z autorem, tutaj nie ma wątpliwości) jest arcyciekawym przykładem narratora perfekcyjnie niewiedzącego, wątpiącego. To jest tym bardziej ciekawe w kontekście osobistych wstawek, demaskujących narratora, na które Woolf sobie pozwala, łącząc tym samym tradycje narratora wszechwiedzącego, znającego s w o j ą (aspekt osobistego posiadania tej fabuły jest tu ważny!) historię, niemal gawędziarskiego i narratora którego nie ma, który zakłada możliwość, że jego postacie coś uczynią, jakieś są.

Dziwna książka, na pewno nie pełne, kompletne arcydzieło jak "Fale", ale i tak warto, warto, warto.

Jedna z dziwniejszych książek Woolf, chyba nie do końca udana. Sama autorka stwierdziła, że lepiej napisałby ją Joyce i wypada przyznać jej rację. Woolf stosująca dość wyraziste i inwazyjne (jak na nią) techniki do ukazania symultaniczności i nieprzeniknioności świata nie wypada zbyt przekonująco. Kiedy trzyma się na dystans od swoich postaci czuc, że pisze zadaniowo, że...