Niemcy. Z Menu wyłowione zostaje ciało nastolatki. Nikt nie wie kim ona jest, skąd pochodzi i kto ją wykorzystał a następnie bestialsko zamordował. Policja jest bezradna, choć dwoi się i troi. Kolejne dni, tygodnie nie przynoszą rezultatu. Jednak w końcu następuje jakże oczekiwany przełom. Nadkomisarz Pia Kirchhoff, zajmująca się sprawą wespół z kolegami z komisariatu numer 11, nie spodziewa się jednak tego, co odkryje. I z pewnością nie chciałaby takiej wiedzy posiadać.

Śledztwo jednoznacznie wskazuje bowiem, że znalezione zwłoki mają związek z czymś totalnie przerażającym i obrzydliwym. Wystarczy powiedzieć, że dochodzenie doprowadza policję do rodzinnego domu dziecka, który to pełni dwojaką rolę. Do podobnych wniosków dochodzi znana i uznana (a także znienawidzona) dziennikarka telewizyjna, Hanna Herzmann. I płaci za to wysoka cenę. Podobnie zresztą jak była gwiazda adwokatury, Kilian Rothemund oraz psychoterapeutka Leonie Verges. Wszyscy oni są uwikłani w coś, co przerasta najśmielsze wyobrażenie. A co gorsza – nie jest do końca fikcją literacką.

Neuhaus nie stworzyła książki wybitnej. Jej warsztat pisarski nie jest wyjątkowy. Sama książka z początku też nie sprawia, że chce się ja czytać. Ale warto dać jej szansę i „przemęczyć” ponad sto stron, by dać się porwać historii niezwykłej, bolesnej i przerażającej. Autorka poruszyła bowiem temat wyjątkowo odrażający – pedofilię. I to w sposób nader ciekawy dla potencjalnego czytelnika – ubrała ją bowiem w płaszcz kryminału. Udało się jej jednak uniknąć bagatelizowania problemu, ba – wręcz go uwypukliła. Nie sprawiła tego za sprawą barwnie zdefiniowanych postaci – te są bowiem totalnie prozaiczne. Nie pomogły jej w tym drastyczne opisy – nijak się bowiem mają do tego, co serwuje nam choćby Krajewski. Napisała po prostu książkę, w której dominuje akcja i narastająca, z biegiem kart lawinowo, fabuła. To sposób niesłychanie dobry i skuteczny – od tej książki, poza mdłym wstępem (długim, ale to już chyba norma w naszych czasach) naprawdę trudno się oderwać. Akcja goni akcję, fabuła, mimo że przewidywalna, taka do końca nie jest, sprawiając kilka niespodzianek. Naprawdę – to pozycja warta zainteresowania, choć o trudnej tematyce.

Ostudzę jednak tych, którzy oczekują po „Złym wilku” kryminału na wskroś realnie opisującego pracę policji – to książka akcji. I bardzo dobrze. Świetnie się ją czyta, daje do myślenia, nie pozwala złapać oddechu (poza wstępem…). Tylko jedna uwaga – nie zwracajcie uwagi na „słodką” okładkę i, pod żadnym pozorem nie sugerujcie się tym, co napisano z tyłu – ta książka nie pozostawia „słodkiego posmaku z nutą goryczy”. Pozostawia morze goryczy.

Bartek `barneej` Szpojda