Miłośnicy duchów, upiorów, nawiedzonych domostw itp. mogą być zawiedzeni, bo autor nie sięga do tak tradycyjnych środków i motywów. Przeciwnie - złowieszczym chatom i pałacom oraz mrocznym miejskim zaułkom, w których czyhać mogą na niewinnych złe siły, przeciwstawia idylliczne wiejskie walijskie i angielskie krajobrazy. Kołysane letnim wiatrem lasy i gaje, oblane słońcem łąki i pola, brzęczenie owadów i ptasie trele wyraźnie zresztą stawia ponad ulice Londynu, jego "odrażającą panoramę" i męczący uszy "wieczny szczęk, łomot i pusty bezsensowny hałas".

Nad tymi urokliwymi okolicami unosi się jednak atmosfera jakiegoś niepokoju i napięcia, jakby w powietrzu tuż przed burzą, dziwne, nieuczęszczane leśne ścieżki prowadzą znienacka w dzikie zakątki, zda się, nietknięte jeszcze ludzką stopą, a niczego nie spodziewający się wędrowiec, cieszący się letnim spacerem, może nagle natknąć się na tajemne spotkanie przedwiecznych, groźnych mieszkańców tych terenów i mimo woli stać się świadkiem ich odrażających prastarych obrzędów.

Machen umiejętnie buduje atmosferę lęku i niesamowitości, wplatając w to, co znane i zwyczajne, pierwiastki czegoś obcego i odpychającego, sięgając do po-celtyckiej schedy i ludowych wierzeń. Bardzo niepokojąca jest myśl, że pod cienką powierzchnią znanego nam świata funkcjonują stare, nieznane nam siły i istoty, które chętnie przy lada okazji wykorzystają nas do swych celów.

Tygrysy lubią takie klimaty!

Miłośnicy duchów, upiorów, nawiedzonych domostw itp. mogą być zawiedzeni, bo autor nie sięga do tak tradycyjnych środków i motywów. Przeciwnie - złowieszczym chatom i pałacom oraz mrocznym miejskim zaułkom, w których czyhać mogą na niewinnych złe siły, przeciwstawia idylliczne wiejskie walijskie i angielskie krajobrazy. Kołysane letnim wiatrem lasy i gaje, oblane słońcem...