Pearon „napisana zbyt lekkim piórem, przez co niektóre nadprzyrodzone fakty tracą moc przekonywania”
Można to i tak nazwać.
Po zmęczeniu paru książek Polewskiej można mieć wrażenie: znając jedną jakby znać pozostałe.
Motto: „Polskę szczególnie umiłowałem, a jeżeli posłuszna będzie woli mojej, wywyższę ją w potędze i świętości. Z niej wyjdzie iskra, która przygotuje świat na moje ostateczne przyjście. (słowa Jezusa zapisane w "Dzienniczku" św. siostry Faustyny Kowalskiej)” (s. 3)
Co to ma znaczyć ? Przecież nie są to słowa Jezusa, tylko Heleny Kowalskiej.
Wedle Wyznania Nicejskiego Kościół jest powszechny (Καθολικὴ Ἐκκλησία rodzaj żeński),nie wyróżniający jakiegoś narodu.
Jak oznajmia Pismo nie ma podziału na Greków ani Judejczyków (Gal 3, 28; Kol 3, 11),Dobra Nowina kierowana jest do wszytkich narodów (παντα τα εθνη Mt 28, 19),w każdym narodzie (εν παντι εθνει) miły Bogu (δεκτος αυτω) jest, kto się Go boi i czyni sprawiedliwość (Dz Ap 10, 35),każdy człowiek ma odpowiadać za swoje czyny (Rz 2,6 i 14, 12; 2 Kor 5,10, 2 Tm 4, 14; Ap 2, 23 i 22, 12),a nie za pochodzenie (J 5, 45). A gdyby nawet anioł z nieba głosił jakąś inną „ewangelię” niech będzie przeklęty (Ga 1, 8).

Polewska sobie przeczy. Wpierw „Dystansując się od cudów, kwestionujemy Bożą wszechmoc. Bóg postępowego chrześcijaństwa, pozbawiany stopniowo kolejnych cech swej boskości, przestaje być Bogiem.” (s. 5) Następnie „Według Galla Anonima cuda w dziejach Polski rozpoczęły się na długo przed jej powstaniem, choć oczywiście w najściślejszym związku z nim. Jak słusznie sugeruje nasz pierwszy dziejopisarz, Polska nie narodziłaby się, gdyby na świecie nie pojawili się jej twórcy, czyli Piastowie, którzy – jak wiadomo – swą dynastię wywodzili od książęcego oracza z gnieźnieńskich przedmieść, Piasta. (…) Anonim opisywał historyczne cuda w czasach chrześcijańskich i – jak widać – nie był wolny od obaw o ich odbiór.” (s. 9) Jakie cuda są historyczne ?
„gdy jeszcze przed rozpoczęciem poczęstunku pojawili się przy jego domu dwaj tajemniczy mężczyźni, Piast, niewiele myśląc, zaprosił ich do siebie i ugościł tym, co miał najlepszego, nie bacząc że ani piwa, ani mięsa nie wystarczy już na zakąskę dla przyjaciół. Przybysze, widząc jego złote serce, spojrzeli na siebie i zaraz potem przemówili do niego tymi słowami: Cieszcie się, żeśmy przybyli, bo może nasze przybycie przyniesie wam obfitość dobra wszelakiego, a z potomstwa zaszczyt i sławę. Od tego mniej więcej momentu w domu Piasta zaczęły się dziać– jak przyznaje sam kronikarz – dziwne rzeczy. Gospodarz hojnie nalewał piwa gościom z beczułki, a beczułka wciąż była tak samo ciężka jak przed otwarciem. (…) Gall pisze, że owszem, Popiela wypędzono, ale to nie Piasta obwołano nowym władcą, a jego syna, któremu w czasie postrzyżyn nadano imię Siemowit, a właściwie Samowitaj. Siemowit bowiem – jak wyjaśnia Anonim – miało być swoistym zdrobnieniem bądź odmianą imienia Samowitaj. Nawiązywać miało ono ściśle do tego, że Piast powitał dwóch tajemniczych przybyszów i podjął ich tym, co miał najlepszego, nie bacząc na to, że czyni to ze szkodą dla swych potrzeb.” Dalej, że przedkowie Mieszka uchodzili za wymysł, lecz „doczekali się nie tylko rehabilitacji, ale i stosownego uznania.” (s. 15) I wreszcie „Niezmienną prawdą pozostaje fakt, że o władcach poprzedzających panowanie Mieszka, w gruncie rzeczy, wciąż wiemy bardzo niewiele. I bardzo prawdopodobne, że tak już pozostanie. Możliwe, iż opowieść o postrzyżynach u Piasta to czysta fantazja, stworzona przed wiekami dla celów propagandowych w oparciu o historyczne nazwy geograficzne i autentyczne postacie. Możliwe, że ani w jego domu, ani w ogóle w Gnieźnie ci dwaj tajemniczy przybysze nigdy się nie pojawili. Jednak zestawienie naukowej charakterystyki osobowości i osiągnięć potomków historycznego Piasta z proroczymi słowami wypowiedzianymi przez jego niezwykłych gości, zwanych Bożymi mężami, zawsze będzie budziło głębokie zastanowienie.” (s. 17)
To jak w końcu ?
Są to historyczne cuda czy czysta fantazja ?

Pearon „napisana zbyt lekkim piórem, przez co niektóre nadprzyrodzone fakty tracą moc przekonywania”
Można to i tak nazwać.
Po zmęczeniu paru książek Polewskiej można mieć wrażenie: znając jedną jakby znać pozostałe.
Motto: „Polskę szczególnie umiłowałem, a jeżeli posłuszna będzie woli mojej, wywyższę ją w potędze i świętości. Z niej wyjdzie iskra, która przygotuje świat na...

Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że aby o czymś mówić trzeba mieć tego pewność i posiadać dobrze uargumentowane dowody. Ale, jak wytłumaczyć coś, co z racjonalnego punktu widzenia jest teoretycznie niemożliwe? Łatwiej jest powiedzieć, że coś wydarzyło się „przypadkowo”, niż że był to prawdziwy cud…

„Cuda w historii Polski” Aleksandry Poleskiej to zbiór 20 cudów, które rzekomo miały wydarzyć się w Polsce w różnych okresach czasowych. Autorka w swojej książce powołuje się głównie na takie źródła jak Kronika polska Galla Anonima, Roczniki Jana Długosza oraz inne dokumenty spisane kilkanaście wieków wstecz przez różnych autorów. Opisane wydarzenia przez swoją różnorodność i bogatą bibliografię budzą zainteresowanie czytelnika, jednak wśród historyków wywołują wiele kontrowersji. Bo czy można uznać za prawdziwe coś, co nie zostało potwierdzone badaniami, a istnieje tylko „na papierze”?

Sama przez tę książkę na chwilę zostałam rozdarta na dwie części. Jako że kiedyś zraziłam się do historii, nigdy nie lubiłam czytać setek rozbieżnych tekstów, w których każdy zawierał inną, „swoją prawdę”. Z drugiej jednak strony, ciekawość tego, co było kiedyś, karze mi sięgać do różnych źródeł i dociekać prawdy. Historycy od lat toczą spór chociażby o to, czy Kronikę Galla Anonima można traktować jako autentyczny zapis historii. Z jednej strony jest to najstarszy dokument spisujący dzieje Polski, z drugiej jednak przecież… „nie można mieć pewności, że taki kronikarz – w dodatku cudzoziemiec – niektórych spisanych przez siebie „faktów” sam nie wymyślił” (w końcu, niektóre wydają się naprawdę zbyt „fantastyczne”, żeby mogły być prawdziwe).

Jednak pomimo tego, książka Aleksandry Polewskiej bardzo mnie zaciekawiła. Dzięki niej w większym stopniu miałam okazję poznać historię Polski i żywoty wielu naszych wspaniałych polskich świętych. W „Cudach w historii Polski” przeczytamy między innymi o bitwie pod Grunwaldem, historii powstania słynnego obrazu Jana Matejki przedstawiającego to wydarzenie, o św. Stanisławie ze Szczepanowa, o św. Kindze oraz o wielu innych osobach i wydarzeniach, które w znaczących stopniu przyczyniły się do tak fascynujących dziejów naszego kraju.

Po przeczytaniu tej książki nikt chyba nie powie, że cuda działy się tylko w starożytności. Tym bardziej, że wielu światków spisanych wydarzeń zeznawało pod przysięgą, a autorami niektórych wspomnień przypomnianych przez autorkę są osoby duchowne, jak na przykład ks. Augustyn Kordecki, autor Pamiętnika oblężenia Częstochowy 1655 r.

Wspomniana książka, jest niepodważalnym dowodem na to, jak często, w wielu sytuacjach Boża Opatrzność chroniła Polskę, a Matka Boża i wielu świętych związanych z Ojczyzną okazywali się niezawodnym orędownictwem w Niebie. Dlatego, uważam że warto ją przeczytać. Choć niektóre cuda wydają się naprawdę „niezwykłe”, zeznania wielu świadków chyba nie powinny pozostawiać wątpliwości, że – naprawdę tak było!

miedzy-brzegami.blogspot.com

Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że aby o czymś mówić trzeba mieć tego pewność i posiadać dobrze uargumentowane dowody. Ale, jak wytłumaczyć coś, co z racjonalnego punktu widzenia jest teoretycznie niemożliwe? Łatwiej jest powiedzieć, że coś wydarzyło się „przypadkowo”, niż że był to prawdziwy cud…

„Cuda w historii Polski” Aleksandry Poleskiej to zbiór 20 cudów, które...

Książki historyczne zazwyczaj unikają prezentowania faktów mających charakter religijny. Z pewnością z uwagi na czytelnika, który mógłby uznać takie fakty za mało wiarygodne, i ogólnie całą pracę autora wrzucić do takiego wora. Osobiście uważam to za błąd, za przedstawianie tylko części faktów, które nie w pełni oddają obraz omawianych wydarzeń. Dlatego powstają takie książki jak "Cuda w historii Polski", których zadaniem jest dopełnienie danego obrazu historii.
Od razu dodam, że nie jestem fanatykiem religijnym. Po prostu lubię mieć pełny obraz sytuacji, dzięki czemu mogę samemu dokonać jej oceny.

Wracając do książki, to jest napisana zbyt lekkim piórem, przez co niektóre nadprzyrodzone fakty tracą moc przekonywania. Autorka stara się przestawić wybrane cuda w przekroju całej historii Polski. Założenie słuszne, ale czy w pełni wykonane i przekonywujące? Opisując cuda z czasów średniowiecznych i nowożytnych autorka praktycznie powołuje się jedynie na źródła polskich kronikarzy. Jak wiemy duża ich część miała skłonność do tendencyjnego przedstawiania wydarzeń i fabularyzowania zwłaszcza tych okresów z dalekiej przeszłości. Odniosłem wrażenie, że autorka boi się konfrontacji i dobiera źródła, które idealnie wpisują się w konwencję książki . To sprawiło, że treść stała się dla mnie tendencyjna i niewiarygodna.
Druga połowa książki jest opracowana lepiej. Dużo więcej wiarygodnych źródeł, ciekawych faktów, o których wcześniej nie wiedziałem. To uratowało trochę tę pozycję.

Czas na podsumowanie. Gdybym nie otrzymał tej książki w prezencie, to pewnie nigdy bym po nią nie sięgnął. Moim zdaniem książka jest kierowana wyłącznie do katolików, którzy chcieliby przy świątecznym stole zabłysnąć przed rodziną niesamowitymi opowieściami. Mimo, że nie jest to jakaś wybitna książka, to przeciętnego katolika powinna usatysfakcjonować. Mnie, jako grzebacza w historii nie zadowoliła.

Książki historyczne zazwyczaj unikają prezentowania faktów mających charakter religijny. Z pewnością z uwagi na czytelnika, który mógłby uznać takie fakty za mało wiarygodne, i ogólnie całą pracę autora wrzucić do takiego wora. Osobiście uważam to za błąd, za przedstawianie tylko części faktów, które nie w pełni oddają obraz omawianych wydarzeń. Dlatego powstają takie...