Łucja Fice w swojej książce „Wyspa starców” przedstawia nam historię Gabryśki, która w imię dobra rodziny, a przede wszystkim ukochanej córki, zdecydowała się wyjechać do Wielkiej Brytanii, by tam podjąć pracę w charakterze opiekunki do osób starszych. To wbrew pozorom naprawdę ciężka i odpowiedzialna praca. Gabryśka niekiedy całodobowo opiekuje się schorowanymi staruszkami – myje ich, karmi, zmienia pampersy, gotuje i znosi ich humory, wysłuchując często licznych narzekań i utyskiwań. Rzadko kiedy może liczyć na zwykłe „dziękuję”. W swojej pracy styka się z różnymi ludźmi, odwiedza ich domy, wnika w ich życie i obserwuje różnorodność ludzkich charakterów. Są przecież staruszkowie, którym przeszkadza dosłownie wszystko, którzy myślą, że jeśli płacą za pomoc, to kupują także i człowieka, który godzi się im pomagać, ale są też i cisi, spokojni, nieskarżący się na nic i w samotności znoszący własne cierpienia. Przedstawienie tego zróżnicowania w obrębie „klientów” bohaterki jest niewątpliwie najciekawszym punktem całej powieści.

Bo historia choć miała w sobie potencjał i zachęcała aktualną tematyką, wypadła naprawdę słabo. Styl, w jakim została napisana, odstrasza i irytuje. Wszechobecny patos, wzniosłość i na siłę dobierane tzw. „wielkie słowa” nie sprzyjają lekturze, ba, sprawiają, że opisywane wydarzenia stają się sztuczne, mało realne, a czasami nawet żałosne czy naciągane. No, bo nawet jeśli pewien staruszek zabił w przeszłości brutalnie kobietę, w której się zakochał, a która okazała się prostytutką i jeżeli ten wątek wprowadza się do powieści, to – pomijając brak wiarygodności - warto by, przynajmniej wg mnie, zatroszczyć się o choćby najmniejsze przemyślenia głównej bohaterki na ten temat. Tę kwestię jednak rozwiązano inaczej – dziesięć zdań po odkryciu tej wstrząsające prawy ów schorowany staruszek - morderca umiera. Umarł, więc po co się rozwodzić nad jego błędami. O zmarłych wszak źle się nie mówi. Koniec. Kropka. Niby prawda, ale – powtórzę pytanie - po co więc było wprowadzać ten wątek?

Całość na: http://nieidentyczne-polki.blogspot.com/2014/09/za-chlebem.html

Łucja Fice w swojej książce „Wyspa starców” przedstawia nam historię Gabryśki, która w imię dobra rodziny, a przede wszystkim ukochanej córki, zdecydowała się wyjechać do Wielkiej Brytanii, by tam podjąć pracę w charakterze opiekunki do osób starszych. To wbrew pozorom naprawdę ciężka i odpowiedzialna praca. Gabryśka niekiedy całodobowo opiekuje się schorowanymi...