W posłowie Vladimir Nabokov przyznał, że rozpoczynał pisanie książki tylko po to, żeby mieć ją z głowy. Niestety, z perspektywy czytelnika kończącego "Lolitę" muszę stwierdzić, że zacząłem ją tylko po to, żeby mieć ją z głowy. Proces czytania nie był lekki. Sam pomysł na książkę, który musiał szokować w 1955 roku, dziś nie wzbudza większych emocji. Mnóstwo odniesień do osób i zdarzeń które nie są współczesne obecnemu czytelnikowi również nie ułatwiają lektury. "Lolita" jest 'pijana językiem', ale nawet ów piękny język na dłuższą metę staje się męczący i niestrawny. Książka jest bardzo nierówna, momentami czyta się z zapartym tchem, aby za chwilę mieć gorące pragnienie porzucenia tego postmodernistycznego bełkotu. Nieważne, czy postrzegamy "Lolitę" jako 'uwiedzenie starej Europy przez młodą Amerykę', czy jako 'uwiedzenie młodej Ameryki przez starą Europę', pewne jest, że lektura nie jest prosta i potrafi wystawić na próbę nerwy nawet najbardziej zaciętego czytelnika. Prototyp powieści był krótką (trzdziestostronicową) nowelą i być może szkoda, że autor na tym nie poprzestał. Rozwinięcie tego doskonałego pomysłu w powieść okazało się niewypałem, w którym forma przerasta nad treścią. Podobnie jak wielu czytelników dziwię się, że powieść Nabokova ciągle uważana jest za kanoniczną. Dowodzi to tego, że kanon powinien jednak podlegać uwspółcześnianiu, w przeciwnym razie zaczyna trącić myszką.

W posłowie Vladimir Nabokov przyznał, że rozpoczynał pisanie książki tylko po to, żeby mieć ją z głowy. Niestety, z perspektywy czytelnika kończącego "Lolitę" muszę stwierdzić, że zacząłem ją tylko po to, żeby mieć ją z głowy. Proces czytania nie był lekki. Sam pomysł na książkę, który musiał szokować w 1955 roku, dziś nie wzbudza większych emocji. Mnóstwo odniesień do osób...