Sięgnęłam po tę książkę z dwóch powodów.
Pierwszym była chęć przeczytania czegoś na faktach, czegoś, co zdarzyło się raczej niedawno temu, ale z czasem powoli zapominało się o tym zdarzeniu. Chciałam odświeżyć sobie pamięć.
Drugim czynnikiem została naturalnie wrodzona ciekawość, która wręcz zmusiła mnie, bym bardziej zagłębiła się w tej historii. W historii porwanego dziecka, Nataschy Kampusch.
Kiedy dziewczynka została uprowadzona, miała dopiero dziesięć lat. Stało się to w zwyczajny dzień, we wtorek, gdy ta zmierzała do szkoły. Wolfgang Priklopil parę razy czaił się na Nataschę, lecz dopiero wtedy udało mu się coś, co planował od dłuższego czasu i na co tak skrupulatnie się przygotował. Jego plan był wręcz idealny. Wybudował specjalne pomieszczenie, o którym nikt poza nim nie miał bladego pojęcia i które zostało tak dobrze ukryte, że nie było sposobu, by je odnaleźć. Zatuszował wszystkie poszlaki, jakie mogły doprowadzić policję właśnie do niego i jakoś połączyć go z porwaną. Wystarczyło tylko namierzyć cel, a później porwać i „bezpiecznie” przewieźć do domu. Reszta poszła jak z płatka.
Niewiadomo do końca, dlaczego Priklopil wybrał akurat Nataschę. Psycholodzy zajmujący się tą sprawą uważają, że chciał po prostu porwać spokojne dziecko, które łatwo można by sobie podporządkować. Jednak, jak się później okazało, w trakcie dojrzewania miał z nią o wiele więcej problemów niż podejrzewał. Natascha z przerażonego dziecka szybko musiała przeistoczyć się w na tyle dojrzałą kobietę czy prędzej nastolatkę, by jakoś poradzić sobie i z ciągłą niewolą, i z porywaczem, do którego z biegiem czasu coraz bardziej się przywiązywała. Którego nienawidziła i zarazem darzyła nieznanym dla siebie uczuciem. Z tego powodu Wolfgang był dla niej równocześnie ojcem, przyjacielem i wreszcie kochankiem – co jednak nie jest potwierdzone, ponieważ Natascha nie chce się wypowiadać na temat bliższych więzi łączących ją z Priklopilem. Aczkolwiek w głównej mierze traktowała go jak wroga, bo ze wszystkiego najbardziej pragnęła wolności, a on jej tego zabraniał. I właśnie taka myśl dała o sobie znać w tym kulminacyjnym momencie, kiedy to osiemnastolatka zdecydowała się uciec, wyrwać wreszcie z tego cholernego więzienia. Okazja nadarzyła się w chwili, gdy dziewczyna myła samochód porywacza, a ten odszedł od niej na parę sekund, by odebrać ważny telefon. Zdecydowała, postawiła wszystko na jedną kartę. Skacząc pomiędzy domami sąsiadów, biegła i wołała o pomoc.
W jednym z wywiadów Natascha oznajmiła, że to było najgorsze pięć minut w jej całym życiu. Z racji tego, że dom Wolfganga znajdował się w okolicy domków jednorodzinnych, musiała przebiec naprawdę szmat drogi, by dotrzeć do mieszkania, w którym byli jacyś ludzie. Opowiadała, że pamięta, jak próbowała nie obracać się do tyłu, by nie spostrzec, czy aby Priklopil nie podąża tuż za nią, bo wówczas ze strachu na pewno by zrezygnowała z ucieczki.
Udało jej się. Wbigła na czyjąś posesję, stanęła przed drzwiami i waliła w nie oraz głośno krzyczała, żeby właściciele ją wpuścili i gdzieś ukryli. Przyjechała policja, pojechała z nimi na komendę. Uratowała się.
W porównaniu z jej porywaczem, Wolfgang, gdy tylko jego Natascha uciekła, nie zastanawiał się za wiele. Pojechał pod tory i rzucił się pod nadjeżdżający pociąg.
Jak widać, historia ta jest niezwykle ciekawa i – wydaje się – taka mało realna.
Mimo że w większości zdołałam ją opowiedzieć, naprawdę radzę zajrzeć do tej książki, do tej skarbnicy wiedzy – albo raczej skarbnicy opowieści. Dzięki temu postawimy się nie tylko w sytuacj Nataschy, ale także dogłębnie poznamy losy jej rodziny przed i po porwaniu oraz także po ucieczce dziewczyny. Autorzy pozwalają także wpłynąć w głowę samego Priklopila, przez co dowiadujemy się o motywach jego poczynania i działań. O jego problemach osobowościowych, które w głównej mierze przyłożyły się do tego, w jaki sposób ta historia została zapisana na kartach życia.
Żeby jeszcze bardziej zagłębić się w tej opowiści i dosadniej poznać ją oczami Nataschy, postanowiłam wkrótce sięgnąć po jej w pewnym sensie autobiografię z tamtych czasów.

Sięgnęłam po tę książkę z dwóch powodów.
Pierwszym była chęć przeczytania czegoś na faktach, czegoś, co zdarzyło się raczej niedawno temu, ale z czasem powoli zapominało się o tym zdarzeniu. Chciałam odświeżyć sobie pamięć.
Drugim czynnikiem została naturalnie wrodzona ciekawość, która wręcz zmusiła mnie, bym bardziej zagłębiła się w tej historii. W historii porwanego...