Ciekawa rzecz, zwłaszcza dla osób interesujących się zagadnieniami z pogranicza sztuki i socjologii. Wśród poruszanych przez Antoniego Kroha wątków najważniejsze wydało mi się pytanie, na które sam autor nie daje jednoznacznej odpowiedzi: czym właściwie jest polska sztuka ludowa? I gdzie przebiega granica jej autentyczności w sytuacji, gdy głównym sponsorem i mecenasem stają się instytucje państwowe, a odbiorcami osoby spoza środowiska wiejskiego? Na ile na jej kształt wpłynęła artystyczna opieka „Cepelii” i rozmaitych związanych z nią komisji, od których decyzji zależało przyznawanie wiejskim artystom dającego możliwość zarabiania pieniędzy statusu twórców ludowych? I czy twórczość ludowa, pod wpływem gustów i wymagań nie-wiejskich odbiorców, nie oderwała się za bardzo od swoich korzeni? Autor mierzy się z tymi wszystkimi pytaniami i, choć pośrednio można się domyślić jego zdania, uczciwie przedstawia także inne, polemiczne wobec własnego punkty widzenia, nie narzucając (no, w każdym razie nie bardzo agresywnie) swojego stanowiska.
Niezależnie od tych teoretycznych rozważań książka Antoniego Kroha jest wspaniałą opowieścią o twórcach, z którymi zetknął się w czasie swojej wieloletniej pracy etnografa. To swoisty pomnik tych ludzi, często bardzo skromnych i żyjących na marginesie swoich społeczności, a także tych, którzy przyczynili się do przyznania sztuce ludowej należnego jej miejsca.

Ciekawa rzecz, zwłaszcza dla osób interesujących się zagadnieniami z pogranicza sztuki i socjologii. Wśród poruszanych przez Antoniego Kroha wątków najważniejsze wydało mi się pytanie, na które sam autor nie daje jednoznacznej odpowiedzi: czym właściwie jest polska sztuka ludowa? I gdzie przebiega granica jej autentyczności w sytuacji, gdy głównym sponsorem i mecenasem...