Obserwowaliście kiedyś gwiazdy? Godzinami patrzyliście, jak układają się na niebie? Uwielbiam sierpniowe niebo, kiedy podczas wakacji siedzę u babci na wsi, śpię w pokoju na poddaszu i mam wielkie okno z widokiem na całe niebo. Gdy robię krótką przerwę w czytaniu, patrzę i obserwuję malutkie gwiazdeczki. Kiedy nie mogę zasnąć, to zaczynam je liczyć. Niebo pełne gwiazd jest piękne! Jak byłam małą dziewczynką i nie mogłam usnąć, dziadek przychodził do mojego pokoju i mówił, że kiedyś uda mi się dotknąć, którejś z nich. Do dziś się nie udało. Ale ja nie o tym.

Po przeczytaniu „Poradnika pozytywnego myślenia”, zaczęłam szukać książki do niej podobne. Gdy znalazłam „Niezbędnik obserwatorów gwiazd” tego samego autora, oczywistym stało się, że musi trafić na moją półkę. Mój egzemplarz należy do tych „starszych” – tło jest czarne, a po bokach strony widzimy twarze głównych bohaterów. Wyglądają oni bardzo tajemniczo i zagadkowo, tak jak sam tytuł.

Teraz w księgarniach możemy znaleźć głównie te z niebieskim tłem i dwoma malutkimi postaciami. Moja wersja okładki jest lepsza! Chociaż i z tym są małe problemy. Seria trzech książek Quicka zaadresowanych do młodzieży ma pastelowe okładki, natomiast „Poradnik” należący do literatury dla dorosłych – ciemne, więc poprzednia okładka może zmylić wielu fanów Pana Quicka.

Książka opowiada historię Finley’a, cichego spokojnego chłopaka. Mieszka w Bellmont, gdzie królują czarni koszykarze, a on, „biały królik”, cudem dostał się do drużyny. Wcale nie jest taki najgorszy, ale czuje się samotny z powodu swojego koloru skóry. Erin – dziewczyna „białego królika” również gra z nim w kosza, razem trenują, a wieczorami obserwują gwiazdy z dachu domu chłopaka. Finley „jest” z Erin tylko wtedy, gdy nie trwa sezon, ponieważ dziewczyna jest najlepszą koszykarką w całym Bellmont, a chłopak nie chce przeszkodzić jej w wielkiej karierze, która ją czeka.

Pewnego dnia trener drużyny, prosi chłopaka o niewielką przysługę. Filney dowiaduje się od trenera o Russellu Allenie – najcenniejszym koszykarzu, którego rodzice zostali zamordowani w nieznanych okolicznościach. Chłopak będzie musiał pomóc Russellowi w zaaklimatyzowaniu się w nowej szkole oraz pogodzeniem się ze stratą najbliższych, co nie jest wcale takie łatwe. Dodatkowo Allen nie zachowuje się normalnie, karze wszystkim nazywać się „Numerem 21”, ponieważ ubzdurał sobie, że przybył z kosmosu i ma do wypełnienia pewną misję na Ziemi.

„Niezbędnik obserwatorów gwiazd” jest bardzo ciekawą i miłą lekturą, którą na pierwszy rzut oka można byłoby przeczytać w jeden wieczór. Nie dajcie się zmylić, książka wiele ukrywa, przez co nie uporamy się z nią tak szybko. Trzeba się w niej dokładnie zagłębić, by móc razem z Finley’em i Russellem przeżyć ten rok. Śledzić ich poczynania, grę w kosza, jak i również przemianę „Numeru 21” w normalnego chłopaka.

Narratorem książki jest Finey, który opowiada nam o swoich przeżyciach i przemyśleniach. Ten rodzaj narracji idealnie pasuje do tej książki, ponieważ trzecioosobowa nie sprawdziłaby się, bo bohaterowie prawie wcale nie mówią, a czytanie pustych opisów bohaterów czy otaczającej przyrody, byłoby nudne jak 24h film o całym dniu dziobaka (no dobra, może Agent P jest wyjątkiem). Patrzymy na sytuacje oczami białego królika, przez co razem z nim przeżywamy to wszystko.

Fabuła jest cudowna, czytelnik z każdym rozdziałem (bo są krótkie, nawet 2 stronicowe) coraz lepiej poznaje wszystkich bohaterów. Każda postać ma dokładnie wykreowany charakter i można opisać ją w dwóch słowach, po których od razu będziemy wiedzieć o kogo chodzi. Lektura ukazuje czytelnikowi prawdziwe życie, bez koloryzowania, bez pokazywania tylko dobrych stron i zalet bohaterów. Dzisiejsza moda, która niestety pojawia się w literaturze, gdzie motywem przewodnim jest alkohol, horrendalne sumy pieniężne, za które bawią się nastolatkowie, nie jest dobre, sprzecza się to z naszymi polskimi realiami, gdzie w 80% tak nie jest. Książka doskonale odzwierciedla życie i dotyka wielu poważnych tematów, z którymi każdy młody człowiek powinien się zaznajomić.

Lekturę chciałabym polecić młodzieży, ale również dorosłym, którym może uda się powrócić wspomnieniami do czasów młodości.

Obserwowaliście kiedyś gwiazdy? Godzinami patrzyliście, jak układają się na niebie? Uwielbiam sierpniowe niebo, kiedy podczas wakacji siedzę u babci na wsi, śpię w pokoju na poddaszu i mam wielkie okno z widokiem na całe niebo. Gdy robię krótką przerwę w czytaniu, patrzę i obserwuję malutkie gwiazdeczki. Kiedy nie mogę zasnąć, to zaczynam je liczyć. Niebo pełne gwiazd jest...