Z reguły jest tak, że gdy coś jest bardzo mocno reklamowane, nie jest wystarczająco dobre, by samo z siebie było dobrą promocją. Rozumiecie? Takie było moje pierwsze odczucie, gdy sięgnęłam po tą książkę. Pierwsze strony pełne zachwalających słów, jaka ta książka nie jest wspaniała, zachwycająca, must-read dla każdego małego i dużego itd. itp. Nie zniechęciło mnie to, choć zapaliło w głowie lampkę, że może to nie będzie fenomen roku. Ale okej, czytam.
Książka ma jakieś 300 stron, czyta się ją niesamowicie szybko, ale nie dlatego, że jest taka świetna, ale dlatego, że pierwsza połowa to jedynie opisy czynności, jakie wykonuje główny bohater. Trochę trenuje, trochę całuje się z Erin, trochę rozmowy z dziadkiem i tatą, szkoła, oczekiwanie na sezon, przybycie Russa, marchewka w stołówce... Może to miało na celu ukazanie sposobu myślenia i odczuwania Finleya - bo ja przez całą książkę czułam się osłupiała, czytając słowo za słowem, które nic nowego nie wnosiło, nie odczułam prawie żadnych emocji. Dopiero pod koniec sytuacja się wyjaśnia, ale wyjaśnia się zdecydowanie za późno.
Nie rozumiem tych wszystkich "ochów" i "achów", więc daję 5 gwiazdek. Naprawdę mogło być lepiej.

Z reguły jest tak, że gdy coś jest bardzo mocno reklamowane, nie jest wystarczająco dobre, by samo z siebie było dobrą promocją. Rozumiecie? Takie było moje pierwsze odczucie, gdy sięgnęłam po tą książkę. Pierwsze strony pełne zachwalających słów, jaka ta książka nie jest wspaniała, zachwycająca, must-read dla każdego małego i dużego itd. itp. Nie zniechęciło mnie to, choć...