Z prozą pana Schmitta nie zawsze jest mi po drodze. Na ogół pisarz mnie irytuje i nie do końca odpowiada mi jego filozofia. Jednak jego książki, na ogół bardziej opowiadania niż powieści, czyta się szybko i zawsze znajduję w nich zagadnienia, które zmuszają do przemyśleń. I niekiedy Schmitt potrafi mnie naprawdę zachwycić lub rozczulić, więc dla tych kilku bezcennych perełek od czasu do czasu penetruję tę niezgłębioną głębię jego pisarstwa, która na ogół bardziej z kałużą niż z Rowem Marjańskim mi się kojarzy.

„Papugi z placu d’Arezzo” przestraszyły mnie najpierw objętością. Ja naprawdę uwielbiam cegły, ale perspektywa takiej ilości Schmitta w Schmitt’cie…nie wiedziałam, czy podołam, skoro cieńsze egzemplarze potrafiły mnie doprowadzić do białej gorączki. Druga sprawa: miejsce akcji - Bruksela – o ile gofry i belgijskie piwo to ja bardzo chętnie, ale już samo miasto niekoniecznie – dla mnie brukselskie ulice są zawsze pod górkę. I właśnie te obawy podziałały na mnie dopingująco. Nic tak nie cieszy tej podlejszej strony mojej natury, jak potwierdzenie, że miałam rację i książka jest do kitu. Zaczęłam czytać – no i cholera, zaciekawiło mnie, wciągnęło i mi się podobało!

W snobistycznym i pełnym pozorów świecie mieszkańców kamienic przy placu d’Arezzo wszystko toczy się zgodnie z ustalonym porządkiem. Lecz dobre wrażenie i piękna fasada są przykrywką do sekretów, które mogłyby zburzyć mir domowy i oburzyć drobnomieszczańską moralność. Na szczęście wszyscy zainteresowani potrafią się świetnie kamuflować, a i sąsiedzi wiedzą, kiedy wzrok odwrócić, choć niewiele się przed nimi ukryje. I nagle ten uporządkowany świat nawiedzi niewielkie trzęsienie ziemi w postaci anonimów. Anonim – brzmi groźnie, ale akurat te listy tajemniczego nadawcy zawierają wyznanie miłosne. Hmmm, teoretycznie to miłe, ale…Gdybym otrzymała taki list, pewnie pomyślałabym, że to pomyłka, ale podpis „Ty wiesz kto” raczej by mnie zaniepokoił…Bo gdybym nie poznała charakteru pisma, pomyślałabym, że mam do czynienia z człowiekiem, o którym nie chcę wiedzieć, kim on jest i wolałabym, żeby jednak trzymał się ode mnie z daleka.

Miłosne anonimy uruchamiają ciąg wypadków, dzięki którym pisarz snuje rozważania na temat…no chciałabym napisać różnych rodzajów miłości. Ale tym razem u Schmitta jednak sex i cielesna natura uczucia wychodzi na pierwszy plan. I właśnie to jest ten punkt, który tym razem zirytował mnie w tej powieści. Muszę przyznać, że autor naprawdę subtelnie porusza tematy łóżkowe, dokłada do nich sporą dozę psychologii i filozofii, bada różne ich aspekty i pokazuje różne oblicza związków, nie boi się także trudnych, traumatycznych kwestii…ale mam wrażenie, że u niego miłość sprowadza się jednak do łózka. Oczywiście, sex jest ważny, ale nie chciałabym tkwić w związku, w którym chodzi tylko o łóżko.

Mnogość bohaterów i opisywanych problemów naprawdę mnie urzekła i z przyjemnością przeczytałam „Papugi z placu d’Arezzo”. W tym momencie jest to dla mnie chyba najlepsza książka Schmitta – podziwiam go za niezwykle szerokie ujęcie tematu miłości, choć nie do końca odpowiada mi sposób podejścia do tego uczucia. Ale może to kwestia braku penisa ogranicza moje postrzeganie i fakt robienia siku na siedząco zapewnia mi inny punkt widzenia?

Z prozą pana Schmitta nie zawsze jest mi po drodze. Na ogół pisarz mnie irytuje i nie do końca odpowiada mi jego filozofia. Jednak jego książki, na ogół bardziej opowiadania niż powieści, czyta się szybko i zawsze znajduję w nich zagadnienia, które zmuszają do przemyśleń. I niekiedy Schmitt potrafi mnie naprawdę zachwycić lub rozczulić, więc dla tych kilku bezcennych...