Nie przepadam za literaturą piękną, ale czasem znajduję ciekawe pozycje. Niestety ta książka do nich nie należy, w ogóle nie wciąga. Mamy wspominki z przeszłości i tyle, bohaterka powieści nijaka, dialogi nijakie. Bardzo bym chciała znaleźć coś od tej autorki co autentycznie jest interesujące. Szukam i szukam...

Nie przepadam za literaturą piękną, ale czasem znajduję ciekawe pozycje. Niestety ta książka do nich nie należy, w ogóle nie wciąga. Mamy wspominki z przeszłości i tyle, bohaterka powieści nijaka, dialogi nijakie. Bardzo bym chciała znaleźć coś od tej autorki co autentycznie jest interesujące. Szukam i szukam...

Nie przeczytałam do końca. Kofta pisze w sposób, który mi bardzo odpowiada, łatwo, przyjemnie się czyta, ale... no coś nie gra. Więcej jest tu przewidywalnych myśli bohaterki niż ... tego czegoś. "Przewidywalne myśli" - chodzi mi o to, że mają wiele wspólnego z bohaterkami z innych książek Kofty, stąd wzięła mi się niechęć do następnej. Stwierdziłam, że wiele nie stracę, jeśli nie doczytam do końca.

Nie przeczytałam do końca. Kofta pisze w sposób, który mi bardzo odpowiada, łatwo, przyjemnie się czyta, ale... no coś nie gra. Więcej jest tu przewidywalnych myśli bohaterki niż ... tego czegoś. "Przewidywalne myśli" - chodzi mi o to, że mają wiele wspólnego z bohaterkami z innych książek Kofty, stąd wzięła mi się niechęć do następnej. Stwierdziłam, że wiele nie stracę,...

Nie bez powodu mafia nazywa sięrodziną". Każda nawet najsolidniejsza rodzina ma w sobie bowiem coś z mafii. Pełna jest uprzedzeń do ludzi nienależących do kręgu krewnych i powinowatych, obowiązuje w niej plemienny kod porozumiewania. Litość miesza się tu z żądzą mordu, miłość z nienawiścią, altruizm z wyrachowaniem. W każdej rodzinie znajduje się ktoś, kto pamięta, kto jest kronikarzem. Bogna Wegner, narratorka i jedna z bohaterek najnowszej powieści Krystyny Kofty, jest złodziejką pamięci. Kolekcjonuje wspomnienia własne i cudze, zdarzenia całkiem realne i metafizyczne, złe i dobre mity z dzieciństwa. Złodziejka pamięci, podobnie jak wcześniejsze książki tej autorki, zwłaszcza powieść Chwała czarownicom, opowiada o inności kobiecego doświadczenia. Główna bohaterka, pisarka, jest outsiderką. Wobec podpatrywanego przez siebie świata zachowuje dystans, który wówczas, gdy sama staje się jedną z osób dramatu, zamienia się w nie pozbawioną szczerości autoironię. Tak dzieje się, gdy Bogna wikła się w nieważny romans z młodszym od siebie mężczyzną.

Nie bez powodu mafia nazywa sięrodziną". Każda nawet najsolidniejsza rodzina ma w sobie bowiem coś z mafii. Pełna jest uprzedzeń do ludzi nienależących do kręgu krewnych i powinowatych, obowiązuje w niej plemienny kod porozumiewania. Litość miesza się tu z żądzą mordu, miłość z nienawiścią, altruizm z wyrachowaniem. W każdej rodzinie znajduje się ktoś, kto pamięta, kto jest...

Krystyna Kofta należy do moich ulubionych polskich autorek, ale ta książka wyjątkowo nie przypadła mi do gustu, do tego stopnia, że nie doczytałam jej do końca. Ta niby-powieść o dojrzewaniu, miłości i przemijaniu nie ma właściwie konkretnej treści, akcji czy dialogów. Główną jej bohaterką jest Bogna Wegner (prawdopodobnie alter ego Krystyny Kofty),próbująca ze starych zdjęć i wspomnień minionych zdarzeń, całkiem realnych i metafizycznych, poskładć układankę dzieciństwa; taka podróż w przeszłość.
A być może jest tak, że ja - osoba twardo stąpająca po ziemi - nie potrafiłam tej powieści z kluczem zrozumieć???

Krystyna Kofta należy do moich ulubionych polskich autorek, ale ta książka wyjątkowo nie przypadła mi do gustu, do tego stopnia, że nie doczytałam jej do końca. Ta niby-powieść o dojrzewaniu, miłości i przemijaniu nie ma właściwie konkretnej treści, akcji czy dialogów. Główną jej bohaterką jest Bogna Wegner (prawdopodobnie alter ego Krystyny Kofty),próbująca ze starych...