Autor wprost w genialny sposób zbudował tę gęstą od makabrycznych zdarzeń i równie okropnych wizji atmosferę przepełnianą niedowierzaniem i lękiem. Nie oszczędzał czytelnika, przestawiając co raz to okrutniejsze opisy zbrodni. Co łączy porwanie i morderstwo trzynaściorga dzieci sprzed lat z dziwną śmiercią studentki oraz kolejnymi porwaniami przedszkolaków? Czy ma to związek z grasującym seryjnym gwałcicielem? Jest wiele pytań bez odpowiedzi, a dalej wcale nie jest prościej. Akcja jest pogmatwana, pełna zwrotów, dlatego trudno oderwać się od lektury. Mimo że warstwa stylistyczna powieści nie jest najlepsza. Powtórzenia irytują, podobnie jak dygresje i niby żartobliwe wtrącenia w nawiasach. Nadmiar wulgaryzmów wydaje się zbędny, denerwuje używanie archaizmów oraz nadmiernie rozbudowane zdania, w których czytelnik po prostu się gubi. Jednak najbardziej w powieści przeszkadzały mi niby ukryte, niby od niechcenia wplecione w fabułę krzywdzące stereotypy oraz pełne zawiści osądy – a to o gustach czytelniczych, a to o blondynkach lub wierze katolickiej.

„Fanaberia” to powieść niedoskonała, ale warto - mimo tych wszystkich niedociągnięć – dać jej szansę.

Autor wprost w genialny sposób zbudował tę gęstą od makabrycznych zdarzeń i równie okropnych wizji atmosferę przepełnianą niedowierzaniem i lękiem. Nie oszczędzał czytelnika, przestawiając co raz to okrutniejsze opisy zbrodni. Co łączy porwanie i morderstwo trzynaściorga dzieci sprzed lat z dziwną śmiercią studentki oraz kolejnymi porwaniami przedszkolaków? Czy ma to...